Czytam książkę Emmeta Fox'a "Kazanie na Górze" i muszę przyznać, że po raz pierwszy od wielu, wielu tat, a i może po raz pierwszy w życiu, w literaturze (niby) chrześcijańskiej spotkałem się z aż tyloma bzdurami. Np: apostołowie zostali zamordowani (i w ogóle pierwsi chrześcijanie) bo mieli złe myśli o ludziach. Gdyby mieli dobre myśli o ludziach i kochali ich, to by nic im się nie stało, bo przecież Jezus powiedział, że cokolwiek dacie ludziom, ludzie uczynią i wam.
Takich perełek jest mnóstwo. Prawie każda interpretacja jakiegoś wersetu zmierza do tego, że musisz być po prostu bogaty i zdrowy. Koniec kropka. Właśnie o to w tym chodzi, w tym całym chrześcijaństwie.
Książka dno, ale chociaż rozumiem skąd ten syf w chrześcijaństwie się bierze. Nie jestem pewien, ale gość dużo pisze o naukowym chrześcijaństwie. To chyba jakaś nowoprzebudzeniowa sekta utworzona w XIX wieku? W ogóle ten XIX wiek przyniósł wiele takich dziwacznych odłamów. Parafrazując pewnego niegodziwego Faryzeusza, się zapytam: Czy z XIX wieku przyszło w ogóle do ludzi coś dobrego?
