Kontekst tych wersetów jest wyraźnie wspólnotowy. I to od początku rozdziału aż do końca. Jednomyślność w modlitwie jest bardzo ważna, ale to nie jest jedyny warunek jej wysłuchania - inne warunki są podane w innych tekstach równoległych na temat modlitwy. Czyli jeśli dwóch lub trzech pomodli się jednomyślnie przeciwko woli Bożej [I Jana 5:14] albo nie odpuściwszy najpierw swoim winowajcom [Mar. 11:25], to sama jednomyślność nie jest gwarancją skuteczności modlitwy.
W ówczesnej tradycji żydowskiej istniało przekonanie, że modlitwa może być "prawnie usankcjonowana", jeśli zgromadzi się minjan czyli co najmniej 10 mężczyzn. Tutaj mamy odwołanie się do Tory najpierw w sprawie 2 lub trzech świadków w sprawach praktycznych dotyczących całej społeczności (werset 16) a potem w sprawie otrzymania od Ojca tego, o co proszą dwaj lub trzej (werset 19) - dlatego uważam, że sprawa dotyczy jednomyślności w modlitwie, a nie np. "związywania i rozwiązywania" spraw praktycznych w społeczności, które są stawiane przed całą społecznością (werset 18), a nie przed 2-3 osobami.
Czyli odpowiadając na konkretnie zadane pytania:
1. Te słowa rozumiem w kontekście całej wypowiedzi, która dotyczy relacji w społeczności i jednomyślności w modlitwie (ciekawe jest to, że 2-3 świadków każdej sprawy to jest również minimalna liczba osób, pośród których jest Pan w sensie wspólnotowym gdy się modlą).
2. Praktyczne zastosowanie to zgromadzenie w imieniu Pana Jezusa (czyli za Jego wolą i w Jego autorytecie) i jednomyślność, które są warunkiem (akurat tutaj poruszonym) wysłuchania próśb skierowanych do Ojca. Wynikałoby z tego, że nie jest potrzebna ani minimalna liczba osób nakazana przez ludzką tradycję, ani instytucja ludzka "sankcjonująca" coś, co sankcjonuje obecność samego Pana pośród nas.
|
