W moim małżeństwie różnie bywało. Z domu rodzinnego wyniosłam przekonanie, że wszystkie sprawy muszę trzymać mocno w garści, bo inaczej wszystko się zawali. Przez lata nikt mnie nie wyprowadzał z błędu, a ja się czułam coraz bardziej sfrustrowana i wypalona. Jakiś czas temu, ze względów zdrowotnych, musiałam odpuścić w wielu sprawach. W naturalny sposób przejął je mój mąż i... nagle zauważyłam, że on jest bardzo zaradny
Ja mu na tę zaradność nie pozwalałam, domagając się prawa do podejmowania decyzji 
Od momentu, gdy się odsunęłam, modliłam się o wskazanie mi mojej roli i miejsca. Pan Jezus wskazał mi je i prowadzi mnie tak, że mogę wzrastać w uległości. Teraz jestem o wiele szczęśliwsza, a mąż wyraźnie odżył bez mojego ciągłego gderania i wtrącania się we wszystko. Daleko mi jeszcze do ideału, codziennie modlę się o prowadzenie w tej materii. Cudownie jest nie musieć podejmować decyzji samodzielnie, a wręcz móc się zdać na męża. Nawet jeśli nie do końca popieram jego wybór, to i tak wiem, że:1) odpowiedzialność za podjętą decyzję nie spoczywa na mnie,
2) Bogu milsza jest choćby głupia decyzja podjęta przez mojego męża, niż moja, podjęta wbrew jego woli.
Mój mąż jeszcze nie odnalazł drogi do Jezusa, więc są obszary, w których ogromnie trudno mi się z nim zgodzić - wtedy wywieram na niego nacisk, szantażuję, manipuluję
. Wiem, że powinnam odpuścić, ale nie umiem zrobić tego ze spokojem w sercu. Modlę się o prowadzenie.Naszła mnie przykra refleksja, że w dzisiejszych czasach prawie w ogóle nie mówi się młodym dziewczętom co daje prawdziwe szczęście i spokój w małżeństwie. Świat narzuca nam robienie kariery, buntowanie się, pracowanie poza domem (nawet jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne ze względów finansowych), przez co zapominamy, że naszą podstawową rolą w małżeństwie jest bycie pomocą dla męża, a to jest robota na cały etat
Po co świat robi nam wodę z mózgu? 
Przykre, bo przecież kościół powinien być ostoją wartości chrześcijańskich i bezpiecznym miejscem! Z perspektywy lat zastanawiam się po co kobiecie kariera zawodowa. Żyjemy dla Pana Jezusa i to Jego powinnyśmy stawiać na pierwszym miejscu, a On stworzył nas do bycia pomocą dla męża. W razie bezwzględnej konieczności finansowej praca zawodowa kobiety jest według mnie uzasadniona (jako forma pomocy mężowi), ale jeśli nie ma takiej konieczności, to czy nie powinna ona być traktowana jak hobby? A jeśli hobby, to czy kobieta powinna poświęcać swojej rozrywce (często wykończającej psychicznie!) 8h + dojazdy każdego dnia, oddając jednocześnie dzieci pod opiekę obcym ludziom i skazując się na wieczorne zmęczenie oraz brak czasu na obowiązki domowe? Spodziewam się, że moje poglądy raczej nie są zbyt popularne, ale Pan mi poprzestawiał w głowie i pokazał drogę, którą dla mnie wybrał.
...
