Następnie na podium wnoszą krzesło z wysokim oparciem i podłokietnikami. Siedzi na nim szczupła blondynka, ubrana w czarne spodnium. Właściwie trudno powiedzieć, że siedzi. Nie jest w stanie zachować pionowej postawy. Jej ruchy wyglądają jak ruchy chorego na porażenie mózgowe. Mam wrażenie, że przyniesiono ją po to, by się o nią modlić. Ale nie. Krzesło postawiono za przeźroczystym pulpitem z pleksi. Arnott przedstawia kobietę zgromadzeniu - jej ojcem jest misjonarz pracujący w Chinach. (W tym czasie ona, zsunąwszy się z krzesła, leży twarzą do podłogi.) Heidi Baker, mówi Arnott, jest doktorem teologii i dzisiaj wygłosi kazanie. Wtedy kobieta kuca, bierze mikrofon i przez kilkanaście minut śpiewa improwizując do muzyki grającego cały ten czas zespołu. Silny głos, miła melodia i budujące słowa stwarzają podniosłą atmosferę. Niektórzy ludzie zsuwają się z krzeseł i leżą, inni klękają i modlą się. W końcu Heidi Baker wstaje, otwiera Biblię i zaczyna czytać fragment Ew. Jana 6,1-14, o cudownym rozmnożeniu chleba. Jest to czytanie przerywane dziwnymi konwulsyjnymi ruchami, trwa więc dość długo. Potem zaczyna przemawiać. Wypowiada kilka wyrazów, wstrzymują ją konwulsje, kontynuuje zdanie, znów konwulsje. Krzyczy: "Czy wiecie kto tam był?" I odpowiadając sobie chwieje się i zanosi histerycznym śmiechem: "Mały chłopiec! Czy mnie słyszycie? Mały chłopiec!" Znów wybuch histerycznego śmiechu. Na sali cisza. Pastor w towarzystwie swojej żony i pastorów-asystentów siedzi w pierwszym rzędzie cały zasłuchany. Baker kontynuuje: "I co on miał? Ha! Ha! Ha! O, ludzie! Dwie małe rybki!!!" Nie może powstrzymać się od spazmatycznego śmiechu. Zanosi się, zatacza, wykrzykuje. Na sali cisza. Robi mi się smutno. Wraz z moimi dwoma towarzyszami mamy tę samą myśl: wychodzimy. Zbyt przygnębiające to przeżycie.