Pomyślałam, że założę taki wątek, bo przyjaźń to towar całkowicie deficytowy. A jest to też tak trudna i delikatna materia, że warto o niej porozmawiać.
Dla „rozgrzania” przytoczę z Biblii te przykłady, które na bieżąco pamiętam i które mnie najbardziej poruszają:
przyjaciół Hioba
przyjaźń Dawida z Jonatanem
przyjaźń między Rut a Noemi
O ile przyjaciół Hioba stawia się często jako anty-przykład, to jednak chyba byli to przyjaciele, bo przecież szczerze ponieśli pewne wyrzeczenia, aby być z Hiobem w tym nieszczęściu. Wyjechali z własnych domów i siedzieli z nim w tym smrodzie choroby, biedy i atmosferze lamentu.
„A gdy trzej przyjaciele Joba usłyszeli o całym nieszczęściu, jakie spadło na niego, przyszli, każdy ze swojej miejscowości: Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naama. Umówili się pospołu, aby pójść, wyrazić mu współczucie i pocieszyć go.” (Hioba 2:11).
Na początku nieszczęście ich przyjaciela ich zwyczajnie powaliło.
„A gdy z daleka spojrzeli na niego, nie poznali go; poczęli głośno płakać i każdy z nich rozdarł swoje szaty, i rzucali proch w górę na swoje głowy. I siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, a żaden nie przemówił do niego ani słowa; widzieli bowiem, że jego ból był bardzo wielki.” (Hioba 2:12-13).
Myślę sobie, że wtedy byli najlepszymi przyjaciółmi. Potem zaczęli się już wymądrzać na tematy, które ich zupełnie przerastały. (Ludzie nie mieli wtedy jeszcze spisanej Tory bo to w ogóle było dużo, dużo przed).
Teraz Dawid i Jonatan: ideał przyjaźni do końca niezmąconej. Przede wszystkim jedność duchowa i dzięki temu taka sama perspektywa. Ciepło i serdeczność pod każdym względem. Gotowość do ponoszenia ofiar dla dobra drugiej strony. Zero własnych ambicji, czy rywalizacji. No i wzajemna troska. Całkowita lojalność.
„Zawarli tedy Jonatan z Dawidem związek przyjaźni, ponieważ umiłował go jak siebie samego. Jonatan zdjął płaszcz, który miał na sobie, i dał go Dawidowi, tak samo swoją odzież - aż do swego miecza i łuku, i pasa.” (1 Sam 18:3-4).
„Jonatan, syn Saula, wybrał się do Dawida do Choreszy i dodawał mu otuchy w Bogu, i rzekł do niego: Nie bój się, gdyż nie dosięgnie cię ręka mojego ojca Saula; ty będziesz królem nad Izraelem, ja zaś będę drugim po tobie; także mój ojciec Saul wie o tym.” (1 Sam 23:16-17).
A Ruth i Noemi? Zadziwia mnie ten przykład, dlatego, że o ile potrzeba przyjaźni między kobietami jest czymś naturalnym, to między synową a teściową … no … hmmm..... . Wiadomo, w świecie przysłowiowe … Nawet wśród wierzących słyszy się różne historie. Co widziała Ruth w Noemi, że zadeklarowała:
„ Nie nalegaj na mnie, abym cię opuściła i odeszła od ciebie; albowiem dokąd ty pójdziesz i ja pójdę; gdzie ty zamieszkasz i ja zamieszkam; lud twój - lud mój, a Bóg twój - Bóg mój. Gdzie ty umrzesz, tam i ja umrę i tam pochowana będę. Niech mi uczyni Pan, cokolwiek zechce, a jednak tylko śmierć odłączy mnie od ciebie.” (Rut 1:16-17).
Ktoś mógłby zażartować, że to jedyny taki przypadek w historii wszechświata i dlatego znalazł się w Biblii.
To tyle w ST a w NT też pewnie by się sporo uzbierało.
Czy ktoś z Szanownych Użytkowników zaznał przyjaźni, która przetrwała lata? Ktoś powiedział, że do przyjaźni w świecie ludzie muszą zjeść wspólnie beczkę soli, ale do przyjaźni wśród wierzących – dwie!
).
.Naprawdę.Takie prawdziwe osoby z którymi zjadłam kilka beczek soli.Jedna wierząca druga jeszcze nie.
)