Brak pokory to jedno, a nieufność i podejrzliwość do druga strona medalu...Są pastorzy, którzy boją się utracić swój autorytet i dlatego zaczynają manipulować innymi, straszyć ich(żeby np. nie prsyszło nikomu do głowy opuścić zbór czy mieć inne zdanie), wpędzać w poczucie winy, albo domagać się zwierzeń( żeby móc wszystko sprawnie kontrolować). Nie pozwalają owieczkom na samodzielność, bo nie jest to w ich interesie. Chcą być "małymi bogami". Nie tylko mówią na tematy, na których się nie znają, ale wszystko mogą ci powiedzieć o tobie- jaki jesteś, co czujesz, a co nie, znają twoje najskrytsze motywacje. Skąd...? Bo mają objawienie , to proste. Nie wolno poddawać tego wątpliwość...
Na szczęście są i pastorzy, którym pokory nie brakuje, potrafią też prowadzić ludzi do dojrzałości i cieszy ich, kiedy owieczka "dorasta"
Z tego jednak, co zauważyłam, to ten drugi model pastora ( czy starszego) przeważa w mniejszych społecznościach( albo takich domowych bardziej), natomiast ten pierwszy model pastora w dużych zborach( w więkzych miastach i najczęściej w zborach charyzmatycznych, choć...nie tylko).
Czytam akurat książkę "Confessions of a Pastor" (Wyznania Pastora) w której lider jednej z najszybciej rozwijających się amerykańskich społeczności ewangelicznych zatytułował niektóre rozdziały: Nie cierpię niektórych chrześcijan; Nie lubię spotkań modlitewnych; Czuję się totalnie nieadekwatny; Boję sie porażki w służbie; Czasami wątpię w Boga; Nie radze sobie z krytyką. Facet pisze bardzo radykalnie i bardzo szczerze, m.in. o maskach jakie często zakładają na siebie ludzie będący w służbie. W każdym z rozdziałów mówi jednak też że Bóg ma realną moc aby rozwiązać te i inne dylematy z którymi nie radzi sobie wielu chrześcijan. Trzeba mieć nie lada odwagę i pokorę żeby będąc szanowanym pastorem, obnażyć sie przed innymi i przestać udawać kogoś kim się nie jest.
ale warto.
