Jestem ciekaw waszych przemyśleń.

Jaki fundament ma człowiek, który tak łatwo ulega kłamstwu?

Ciekawe też jest to, że prawie każdy błądzący kościół powoli upodabnia się do KRK.
Jeśli przywódca chce wprowadzić swoją "jedyną słuszną" interpretację (albo jawne zaprzeczenie) nauk apostołów, to musi interpretować Biblię tak jak KRK, czyli wybierać to, co mu pasuje, a resztę przekręcać lub ignorować, bo "Biblia nie spadła z nieba tylko jest wynikiem autorytatywnej nauki kościoła powszechnego", więc to my mamy rację..., a jak nie mamy, to znajdzie się jakaś interpretacja lub objawienie, żeby to potwierdzić.

Moją odpowiedzią na ten problem jest jedno słowo: TOŻSAMOŚĆ! Pielęgnowanie naszej zielonoświątkowej tożsamości jest najlepszym sposobem ochrony przed takimi wstrząsami. (...) A może już pora głośno powiedzieć, że pomimo naszych rozlicznych słabości (tak, z nimi trzeba walczyć!), możemy być dumni z tego, co Bóg pośród nas, klasycznych zielonoświątkowców, uczynił. Pielęgnujmy to, co do tej pory pod naszym własnym sztandarem zbudowaliśmy

W każdym razie, przekazaliśmy kierownictwo naszej wspólnoty doświadczonym liderom. I muszę też powiedzieć, że liderzy naszego Kościoła, kilkuset wspólnot, przeszli w ciągu ostatnich lat wielką ekumeniczną drogę. Nie zaszli tak daleko, jak ja, ale na pewno zrobili krok naprzód. Byli też kilka razy w Rzymie, bo chciałem, by zrozumieli naszą decyzję. Pod tym względem, bardzo dobrze to przygotowaliśmy. Patrząc wstecz, mogę powiedzieć, że wielu moich współpracowników, choć nie podziela naszej decyzji, to jednak ją rozumie i respektuje jej powody. I pozostajemy z nimi w dobrych relacjach.

Zdawałem sobie również sprawę, że niektóre rzeczy są zbyt płytkie, pragmatyczne.
O nas protestantach czy charyzmatykach mówi się, że mamy Biblię, wymachujemy Biblią, ale niekoniecznie opieramy się na niej w kazaniach.
Prawda jest jednak prawdą. I kiedy człowiek się do niej zbliża, prawda zaczyna cię intrygować. Aby być uczciwym względem samego siebie, musiałem sobie odpowiedzieć, czy jest to prawda. Zaczęło się od Maryi....Posługiwałem jednak w wolnym kościele, w środowisku charyzmatycznym, gdzie o Maryi nie wspomina się ani słowem.
I tak krok po kroku uświadamiałem sobie, że jeśli chcę zrozumieć, czym jest autorytet w Kościele nie mogę ignorować papieża, magisterium, czyli wszystkich tych rzeczy, o których w moim środowisku nie wspominało się ani słowem.

Jednakże w tym, co się stało bardzo silnie odczuwam, że Pan Bóg mnie prowadzi, że otworzyło się przede mną Serce Jezusa, bym otrzymał coś, czego nie miałem do tej pory.

Są oni bardziej sakramentalni, niż sami zdają sobie z tego sprawę. Bardzo wyraźny jest u nich aspekt fizyczny. Modląc się za kogoś nakładasz na niego ręce. Modląc się za chorych, namaszczasz ich olejem. Korzystają z choreografii. Myślę, że jest to dobry początek, który może prowadzić do katolickiego rozumienia sakramentów. P
osługa pastora, którym sam byłem, w dużej mierze opiera się na jego osobowości, inwencyjności i jest to wielki ciężar. Stając się katolikiem, poczułem, że to nie na mnie opiera się Kościół, ale że to ja opieram się na Kościele.

Prawda istnieje i ona jest większa niż ja i ty. Coś jest prawdą. I to właśnie prawda zadecydowała o moim przejściu do Kościoła katolickiego. Ja po prostu zacząłem odkrywać, że prawda jest w Kościele katolickim. To nie oznacza, że nie ma prawd gdzie indziej. Ale istnieje coś takiego jak dziedzictwo prawdy, depozyt prawdy, nadprzyrodzony depozyt prawdy. I Pan złożył to w swoim Kościele.