www.ulicaprosta.net

Agnieszko- nie odpaliłam, a zwróciłam grzecznie uwagę. Poza tym- Twoje pocieszenie zawiera tyle krytycznych uwag, że ciężko to na dłuższą metę znieść, nawet jeśli człowiek cały czas by się przed Tobą uniżał. Napisałam "litości" bo byłam już tymi Twoimi uwagami mocno zmęczona. Bardzo się staram być cierpliwa. Ale... mamy sobie mówić prawdę w miłości...a skoro Ty uparcie nie chcesz korzystać z opcji prive , o co Cię prosiłam...i serwujesz mi te uwagi ciągle na forum, to i ja Ci coś powiem.
Nie czuję się "samowystarczalna", ale chyba zaczynam dojrzewać do myśli, ze wszystko, czego mi trzeba to Chrystus- a nie ludzie. Nie neguję przy tym potrzeby bycia z innymi wierzącymi, czy usługiwaniem sobie nawzajem. Po prostu w pewnych okolicznościach jest to niemożliwe albo mocno utrudnione.
Przyjęłam wiele Twoich krytycznych uwag, niektóre były celnie postawione, choć może dość brutalnie. Ale teraz...troszkę przesadzasz. Nie jestem Twoim wrogiem ani Ci źle nie życzę. Dziwię się, że ktoś, kto tak chętnie poucza innych, sam nie może znieść nawet odrobiny tego samego...pod swoim adresem. Może Agnieszko przyjrzałabyś się swojemu zachowaniu ? Zobacz- nie znasz mnie, nie znasz Elendila, a ciągle zakładasz, że za mało pracowaliśmy dla Pana, że za mało łez wylaliśmy, porównujesz nas z innymi...a tak naprawdę nie czytasz uważnie tego, co napisaliśmy.

Wybacz, ale jesteś trochę męcząca. Doceniam Twoją chęć niesienia pomocy innym, ale w tym pomaganiu licz się troszkę z uczuciami tych, którym chcesz pomagać. Pozdrawiam Cię- Owieczka

ciekawe, ze tez czlonkostwo i papiery tak milosc moga popsuc. To podobnie jak z tymi zyjacymi na kocia lape, im slub tez do nieczego nie jest potrzebny , a nawet szkodliwy.
A ja tez nie jestem i mozna powiedziec , ze nigdy nie bylam czlonkiem, dlatego moze nie rozumiem, ale w te horrory co owieczka pisze trudno mi uwierzyc, bo ja np. nie boje sie nikogo oprocz Boga i dla mnie zbor nie jest Bogiem. W pracy tez mialam strasznego szefa, ktorego sie wszyscy bali, a ja sie nie balam go, nie balam sie powiedziec , ze nie ma racji i co powienien, nie balam sie przeciwstawic gdy wymagal ode mnie np. klamania (myslalam, ze strace prace, ale ufalam Bogu)
W koncu zaczal nazywac mnie swoim aniolem, a gdy zrezygnowalam z pracy przeslal mi 15 dlugich czerwonych roz.

pa!

Kristina, super Chwała Bogu, że pokazał Ci tę drogę jeszcze doskonalszą [1Kor. 12:31].

Dzięki Bogu za tę siostrę i niech ją błogosławi. O co chodzi?
Jak długo można być urażonym o kilka słów, które w dodatku nie miały urazić, tylko zwrócić uwagę?

Czemu są egoistyczne?
Agnieszko, dla żadnego zboru nie robiłem niczego ze łzami, w pocie czoła. Czemu to miałbym robić i miało to by być właściwe? Jestem podległy Królestwu Bożemu i dla niego chcę wytrwale się modlić, pracować. Królestwo Boże to nie zborowa impreza, to nie zborowy budynek, żebyśmy się mieli wokół tych rzeczy trudzić. Jeśli są ludzie, którzy za tym biegają [a znam takich wiele] z naprawdę wielkim zaangażowaniem, to współczuję im, bo widzę jak trawią swoje życie dla tego, co nie zaspokaja, dla tego, czego Bóg nie wymaga w swoim słowie. Jeśli uważasz to za krytykanctwo, to uważaj sobie tak. Wolę ostrzegać przed pozorami pobożności, które nie niosą mocy do życia, które wysysają człowieka pod pretekstem służby wobec braci i zostawiają z niczym, zasiewając gorycz do Boga i ludzi.

Napisałem: nikogo wokół nie ma. Jaka społeczność?

A czemu tylko w jednym lokalnym zborze? A czemu nie ludzi we wszystkich zborach lokalnych w mieście? Albo w regionie? Co to za wybrzydzanie?
Widzisz, Ty też wybrzydzałaś, skoro zmieniłaś zbór. Nie kochasz tamtych braci? Czemu nie chcesz z nimi być?

Po prostu ludzie ze zborów, które znam, są doskonale obojętni wobec siebie nawzajem. Łączy ich członkostwo i rzeczy które razem robią w określonych dniach o określonych godzinach. Nazywają to społecznością, ale to nie odpowiada temu co w Biblii. Oni są gładcy jak szklane kulki, nie ma o co zaczepić, nikt ich nie interesuje, tylko małe zborowe poletko. Nie zrobię niczego na siłę. Jak to lubią, to niech sobie tam siedzą - ja szukam prawdziwego duchowego życia i biorę za towarzysza podróży każdego, kto ma takie samo pragnienie.

Elendil nie chcę żebyś to odebrał do siebie, nie znam cię, ale twoja wypowiedź może wskazywać na pewne zjawisko.
Zjawisko polega na opuszczaniu zboru ponieważ "towarzystwo" mi nie odpowiada. Osoba opuszczająca zbór nie zarzuci, iż w zborze osoby, z którymi przebywała nie były albo nie są jej braćmi/siostrami, ale po prostu ... . Motywy mogą być różne.
Można opuścić zbór, bo rzeczywiście są podstawy, ale można opuścić zbór, gdy takich podstawa nie ma - i to jest porzucenie.

I mnie bardziej interesuje kiedy, w jakiej sytuacji, po zaistnieniu jakich okolczności można zbór opuścić, czy wręcz należy.

Osoby pozostające w zborze mogą się czuć i czują się odrzucone, bo co ja zawiniłem, mogłem zawinić, że brat/siostra opuścił zbór, zaraz, zaraz nie zbór, mnie opuścili !! Mam dla lepszego samopoczucia stwiedzić, iż "odpadli od wiary, nie wytrzymali" ? Często się zastanawiałem, czy ludzie odchodzący od zboru zastanawiają się, iż porzucają innych zborowników, a nie organizację. Czy rozumieją jak się czują opuszczeni, nie mówiąc o pastorze ? Często robią to bez słowa wyjaśnienia. A pozostający nie wiedzą, a może jesteśmy w zwiedzeniu, może rzeczywiście należy " uciekać ". Czasmi może to gorszyć. Bo co to jest organizacja, czy organizm. Widział ktoś kiedyś organizm, któremu odcięto rękę, a on nie reagował ? A druga ręka mówi no to i ja sobie pójdę.
Czy uciekinierzy mieli do tego podstawy, czy było to prowadzenie Pana, czy jak przychodzili do zboru to Pan ich przyprowadził ?
Znam takich, co jak przychodzili do zboru, no to oczywiście Pan ich tu postawił, tacy wiecie "duchowi", ale jak opusczali zbór to też im Pan polecił. Nie muszę mówić, iż pomiędzy tym przyjściem/opuszczeniem nic się takiego w zborze nie wydarzyło. Nie odeszli do nowej służby, nic się nie wydarzyło w ich życiu po opuszczeniu co potwierdzałoby, iż rzeczywiście to było potrzebne. Takich co to otrzymywali proroctwa i publicznie się nimi dzieli, iż mają pozostać w zborze, a za " 2 niedziele " już ich nie było .
Czy opuszczenie zboru, pozostawanie poza zborem, nie jest po prostu wykrętem, pójściem na łatwizne, czasami po prostu lepiej "zrzucić" balast ludzi chorych, biednych, których trzeba nauczać, zrzucić odpowiedzialność za zmianę myślenia tych " obojętnych" o czym pisze Elendil itp. itd. Po co zajmować się ludzmi ( w rzeczywistości będącymi braćmi/siostrami ), którzy po prostu są biedni, słabi w biblijnym znaczeniu, przecież oni są tacy cieleśni. Gdzi indziej są "fajerwerki" lub po prostu domowe zacisze i dorabiania ideologii do " kościoła domowego".
Może być tak, że w zborze nie ma jedności, ale czy mamy o tę jedność " bojować " , a jeśli tak to jak długo, czy w przypadku braku jedności mogę sobie pójść ?
PS.
Proszę oddzielić emocje, duszę, urazy które można mieć, a skupić się na Słowie.

Spokojnie, nie biorę takich rzeczy do siebie i rozumiem Twoje uwagi, Wujcio

Towarzystwo jednych może odpowiadać bardziej, innych nie - zasadniczo nic w tym złego, to normalne wśród ludzi, a Kościół to nie komuna, że jest przymus unifikacji. Ja nie opuściłem zboru - po prostu jak się znalazłem tu gdzie jestem, to nigdzie nie przystąpiłem Wiem natomiast, że ludzie przy wyborze zboru kierują się towarzystwem, rodzajem nabożeństwa, uwielbienia, charyzmatycznością zboru, średnią wieku, tym czy i jaka jest szkółka niedzielna [bo mają małe dzieci]. Ja stronię od zborów nie dlatego, że mi towarzystwo nie odpowiada - po prostu dla mnie to nie są kościoły i społeczności. Użycie jakiejś nazwy z Biblii nie stwarza rzeczywistości.

Na to pytanie ja nie dam dobrej odpowiedzi, ponieważ nie wiem, po co w zborze być.


Nie zauważyłem takich reakcji. Raczej jest: jesteś to jesteś, a jak Cię nie ma to tez nie wielki kram - cytując piosenkę.

To tylko pokazuje, że zbory działają na jakichś dziwacznych zasadach zgodnie z którymi nikt nie wie co się dzieje, ale płyniemy dalej.
Żeby porzucić zborowników trzeba najpierw z nimi być. Z mojego doświadczenia wynika, ze nie da się ze zborownikami po prostu być. Problem nie ma korzeni w tym, że ktoś ze zboru odchodzi - po prostu jak jeszcze w nim jest to, odarłszy to z chrześcijańskawych pozorów, nic z tego nie wynika.

Obawiam się, że trochę nie mogę uchwycić tej kontrowersji - chodzi o to, że byli niewierni zborowi ["opuścili go"] czy jak?

Głową muru nie przebijesz, a ci biedni i słabi nadzwyczaj wierzgają, kiedy chce się im pomóc - po prostu lubią swój status quo. Co do widywania się z wierzącymi w domu to nie ma co dorabiać ideologii - tak było po prostu od początku. Za to ciągnięcie zorganizowanych zborów - czy to w budynku, sali czy domu - wymaga mnóstwo ideologii: czy to dotyczącej straszych, czy pastora, czy "ochrony" zboru, czy dot. "Ciała", manipulacji poczuciem winy, działaczostwa i miliona chrześcijańskich ozdobników, dzięki którym wszystko trzyma się kupy i udaje, że wszystko jest w porządku. Dopóki ktoś odchodząc nie da znać że jednak nie.
Jak to jest że zbór jest taką zbawienną organizacją bez której nie można się obejść, a pełno jest w zborach takich "chorych, biednych, słabych" ludzi - latami nic się nie zmienia? Ja tam widzę tylko mnóstwo ludzkiego ciężkiego balastu, który tych ludzi obciąża i jest nie do uniesienia [Bo wiążą ciężkie brzemiona i kładą na barki ludzkie, ale sami nawet palcem swoim nie chcą ich ruszyć. -Mat. 23:4] - ludzie lubią nakładać innym ciężary na barki, obowiązki, zobowiązania, deklaracje. Ale w Słowie jest jedna tożsamość, jedno źródło bezpieczeństwa, jedno źródło zbudowania, wzrostu, uświęcenia, wytrwania. Pozostaje zostawić ludzki porządek, zrzucić balast i drogą nową i żywą [Heb. 10:19-20] pójść do Boga - i tylko do Niego.

Jedność jest w Jezusie - można o nią bojować tylko wprowadzając w swoim życiu Jego słowa w czyn i zachęcając do tego innych. Jak inni nie chcą, nie ma jedności - i już. Król jest nagi.

To ja jeszcze dorzucę tabelkę porównawczą:
Porównanie dwóch wizji Kościoła [PDF, 2 strony]
Miłej lektury!

Niesamowita ta tabelka...i wiele w tym prawdy.

Rzeczywiscie, szczegolnie graf mi sie podobal.
Ciesze sie Owieczko, ze zalozylas ten temat bo nieoczekiwanie przyczynil sie on do mojego pocieszenia . Moja obecna sytuacja rodzinna sprawia, ze moje kontakty zborowe sa bardzo ograniczone, a ze niedawno sie przeprowadzilam i jeszcze nie nawiazalam glebszych relacji z zadnym ze zborownikow to i w domu nikt mnie nie odwiedza. Musze przyznac, ze ta sytuacja bardzo mnie frustrowala az poczytalam sobie ten watek i stwierdzilam, ze zupelnie niepotrzebnie sie tak czuje. Wlasciwie to powinnam sie cieszyc, ze udalo mi sie poniekad z tego systemu wyrwac i zaczac sie uczyc czym jest tak faktycznie kosciol. Dzieki!

_________________
2Tm 3:16 "Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości,"

No to, Gabi, jedziemy na tym samym wózku. Czas wreszcie troszkę zmądrzeć. I w zasadzie- gdzie jest napisane, że poza zborem mamy się czuć nieszczęśliwi? Fajnie to tu ktoś wypisał ze Słowa przykłady tych mężów Bożych, którzy z Bogiem chodzili, a przecież do zboru "nie należeli", ani nawet ich otoczenie nie akceptowało. Hm...z tylu już dziwacznych rzeczy wyrwał mnie Pan, tyle się w międzyczasie naprostowało, a tu, proszę...człowiek się całe życie uczy...

Tak to bardzo uwalniajace dla wszystkich ktorym 'wyprano' mozgi w zborach
Tylko po paru latach!!! bez spolecznosci czlowiek troche jednak dziczeje i bierze pod uwage czy by nie wrocic do tego 'egiptu',
w koncu nie bylo tak zle, dawali jesc i prace
Mysle ze ten czas jest pewnie potrzebny zeby nas Bog nauczyl ze w Nim jest wszystko czego potrzebujemy.

Tak Chwala Bogu, ze Wam sfrustrowanym pokazuje by Jemu ufac i przed nim sie unizac, a nie przed czlowiekiem.

Czasem niezbyt mądrze jest się uniżać przed człowiekiem.

piszesz to owieczko do mnie i o mnie ?, ze to ja Wam innego Jezusa zwiastuje, inna ewangelie, innego ducha , ze robie Was niewolnikami, wyzyskuje, lupie, wynosze sie i bije ?

bo wczesniej pisalas, ze to sie przede mna unizalas jako ta madrzejsza ?

Prawda... I czasem sie okazuje, ze to co wydawalo sie byc przeklenstwem, jest blogoslawienstwem.

_________________
2Tm 3:16 "Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości,"