www.ulicaprosta.net

Na co była cała mowa o charyzmatach na zbudowanie Kościoła w 1Kor14? Po to zebyśmy mieli dary dla siebie w czterech ścianach? Jak już wcześniej mówiłam, dziecko bez rodziny nie może rozwijać się prawidłowo!
"I baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża." (Heb10:24-25) - Jeśli nie jesteśmy w Kościele, to jesteśmy egoistami, bo nie jesteśmy wsparciem dla innych chrześcijan.
"I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu," (Efez. 4,9-15) - Kościół jest miejscem rozwoju człowieka, nie da się rozwijać samemu. Kościół powinien pomagać nam rozwijać relację z Bogiem, powinien dawać poczucie bezpieczeństwa i przynależności.

Tak więc słowo ekklesia w Nowym Testamencie wskazuje zarówno na powszechny charakter Kościoła (wspólnoty wszystkich "wywołanych" chrześcijan przynależących do Ciała Chrystusa) jak i na jego lokalny charakter

Masz rację.
Tylko jeśli się wiele innym dawało, a w zamian dostało się tak malutko...to kiedyś się "pęka". Najbardziej boli posądzanie o złe intencji, doszukiwanie się złych motywacji. Starasz się, modlisz, uniżasz, a i tak zostaniesz posądzony o najgorsze. Wystarczy, że ci się noga raz powinie, że okażesz słabość. Żadnego wybacz!

No i nie bardzo się chce być w społeczności, w której czujesz się jak ktoś obcy. Daleki.

Nie można zadowolić innych ludzi. Oni też mają oczekiwania. Wcale o nich nie mówią, ale kiedy ich nie spełniasz- odrzucają cię.

Wypunktować oczekiwania...? Chciałabym poczuć, że jestem gdzieś. Oto to jest moja wspólnota, tu są ludzie, przynajmniej niektórzy, do których mogę zwrócić się o pomoc w trudnej sytuacji, a oni nie powiedzą "nie". A i oni poproszą mnie czasem o pomoc. Chciałabym móc pójść na grupę modlitewna i w jednym Duchu z kimś się pomodlić. Ale tak wiesz...bez strachu, że coś "nie wypada". Bez myślenia, że o, teraz to już mnie posądzą o "emocjonalizm". Bez tego wiecznego pilnowania się. Może tylko(aż?) tyle.

I jeśli ktoś się o kogoś troszczy, to zapyta "co u ciebie?"- gdy widzi, że coś jest nie tak. Ale jest tak , jak piszesz. Nikt nie zapyta. Bo się krępuje. Bo się boi - że źle zareaguję. Bo nie wie, jak. Albo ma swoje, ważniejsze sprawy. Pewnie, rozumiem to. Tylko...czy wierzący z pewnym stażem w Bogu nie powinni wydawać owocu Ducha? W prawdziwej miłości nie ma bojaźni...
Ale może jest tak, jak piszesz. Bajek nie ma. Happy endu nie będzie. Czas przestać żyć mrzonkami. Widocznie standardy Bożego Słowa są ustawione dla nas...zbyt wysoko...

W całym swoim życiu poznałam jedynie dwie osoby wierzące, które nie bały się z troską zapytać "co u ciebie", gdy widziały, że coś jest nie tak. Modlę się o nich każdego prawie dnia, błogosławiąc. Pamiętam. Może powinnam się z tego cieszyć? A resztę pominąć milczeniem...

Muszę się nauczyć służyć innym bez oczekiwań. W tym na pewno masz rację. Popracuję nad tym. Choć jeszcze mi daleko do...radowania się taką służbą...Widocznie sama też nie spełniam Bożych standardów.
Cóż, jesteśmy wredni. To znaczy, my- ludzie. Wszystko jedno, wierzący, czy nie. Takie tam sobie własne piekiełko stworzyliśmy. A wszystko dlatego, że nie umiemy kochać siebie nawzajem. Bo ciągle zbyt dużo myślimy o sobie. Wszyscy- ja też
.

Rzecz w tym, że wzajemne zasilanie się członków wypływa z tego, jak wzrastamy w Głowę. Czyli podstawą wszystkiego jest nasza osobista relacja z Panem Jezusem, a zasilanie wzajemne jest efektem tej relacji. Mocni w wierze mogą brać na siebie ułomności słabych [Rzym. 15:1]. Ale nie wszyscy sa mocni w wierze i jeśli przebywanie w danym środowisku szkodzi im duchowo zamiast ich budować, to dla jakiej idei mają tam pozostawać? Jeśli tych, którzy są mocni w wierze, i tak nikt nie chce słuchać, bo słabsi nazbierali juz sobie nauczycieli, naczytali się książek i wolą "łechtanie uszu", to powstaje pytanie, jak długo i po co można rzucać grochem o ścianę?

Jeśli ktoś ma misję i jest posłany do konkretnego środowiska przez Boga, to posłuszeństwo jak najbardziej trzeba Panu okazać, bo Jonasz już jeden był i trzeba się uczyć na błędach innych. Ale jak mi powiedział jeden starszy i doświadczony brat "w kwestii własnego zbawienia trzeba zachowywać zdrowy egoizm" - czyli nie kłaść własnego zbawienia na ołtarzu poprawności politycznej czy emocjonalnego pragnienia, żeby "nie zadrażniać". Odseparowanie się jest zalecane wtedy, gdy doznajemy szkody przebywając w miejscach duchwo niewskazanych. Bywa i tak, że okresowa samotność i przebywanie wyłącznie z Panem jest Jego zamierzeniem dla naszego rozwoju - na przykład po to, żeby nam się chrześcijaństwo nie pomyliło z kościelnictwem.

Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli pisząc o "super elitarnych, małych grupach". Kościół od początku zbierał się w małych grupach, żadnych kaplic nie było, a pilnowano nauki apostolskiej, wspólnoty, modlitwy i łamania chleba [Dz. Ap. 2:42]. W Przysionku Salomonowym nie było ani "nocy chwały", ani nabożeństwa 3000 ludzi, zapewniam Cię. Chrześcijaństwo od początku było "elitarne" w tym sensie, że bano się Boga, a Ewangelię traktowano poważnie. Kościołem, byli wtedy ludzie, a nie organizacja.

a ja czytałam nie o porządku ale o pokoju.Że tak ten werset powinien być tłumaczony.Porządek robiony na siłę?

Sister, tylko że [wydaje mi się, ze któryś raz już to jest pisane] ludzie w zborach są samowystarczalni, tzn. nie interesuje ich wiara czynna w miłości, społeczność, przyjaźń - przychodzą, wychodzą, biorą udział w wydarzeniach, projektach, posłuchają kazania, "pouwielbiają Pana" i tyle.

Po prostu to nie jest społeczność, więc nie wiem jaki jest cel w tym siedzieć. Spróbować złapać kontakt z pojedynczymi braćmi - ok, bo można się poznać, spróbować zaprzyjaźnić. Tyle że to raczej nie wychodzi i wcale nie wychodziłoby lepiej, gdybyśmy siedzieli tam, gdzie oni - wtedy to już nas w ogóle oleją, bo wszystko jest w porządku, wszak mamy jedność w jednym zborze...

Jak miłować braci skoro ich wokół nas nie ma?

A co zrobiłby człowiek, który nawrócił się i był jedynym wierzącym w mieście/okolicy? Hm?

Mamy kochać tych, których mamy wokół siebie.

Jak nie mamy, to nie ma komu okazywać miłości - tyle.

Trzeba żyć z Panem, karmić się Nim poprzez Słowo, wzrastać w poznaniu i uświęceniu, głosić Jezusa i ufać. Nie jesteśmy zdolni do miłości dlatego, że mamy kogo kochać, tylko dlatego, że Chrystus nas pierwszy umiłował.