www.ulicaprosta.net

Precyzyjna odpowiedź na tak postawione pytanie brzmi "nie". Spotkania nawołujące do wyznawania grzechów i ujawniania swoich słabości mogą być różnie rozumiane, różnie organizowane i różnie wykorzystywane. Jeśli organizujemy spotkanie modlitewne, aby pokutować jako kościół we wspólnej modlitwie, bo mamy takie przekonanie, to nie widzę w tym nic złego. Natomiast jeśli członkowie kościoła podczas specjalnie organizowanych spotkań mieliby obowiązek wyznawać wszystkie swoje grzechy publicznie i dokonywać publicznej wiwisekcji tudzież obnażania się w sprawach nawet najbardziej prywatnych, to jest to element prania mózgu i kontroli jednostki stosowany w sektach. Wszystko zależy od tego, co i jakim celu się organizuje. Publicznie dokonane zło wobec całego kościoła powinno zostać publicznie wyznane - na przykład pasterze i nauczyciele prowadzący kościół "w maliny" po stwierdzeniu swojego grzechu powinni publicznie pokutować i odwołać np. fałszywą naukę, którą głosili. Ale grzechy osobiste są sprawą między nami a Bogiem, ewentualnie między nami, Bogiem i naszym winowajcą grzeszącym przeciwko nam. Sprawa staje się publiczna dopiero wtedy, gdy zostanie postawiona przed zborem w ramach Mat. 18:15-18.

Omawianie grzechów i słabości innych w szerszym gronie to jest praktyka niebezpieczna i trąci obmową, a poza tym niszczy wzajemne zaufanie, jeśli szczera rozmowa z bratem lub siostrą przy zastrzeżeniu "tajemnicy spowiedzi" wypłynie dalej.


Dobre pytanie. Moim zdaniem nie powinien. Jeśli ma być wzorem dla trzody [I Piotra 5:3], a trzoda powinna zabiegać o dary Ducha [I Kor. 14:1-5], a dary Ducha są objawem chrztu Duchem Świętym [Dz. Ap. 1:5; 2:4 i in.], to pasterz nie zaprowadzi trzody dalej niż sam zaszedł.

No, a w społeczności, w której nie wierzy się w chrzest Duchem jako odrębne wydarzenie..? Według takiej nauki wszyscy są "ocrzczeni", bo wszyscy się naordzili z Ducha. I wtedy NIKT nie dąży do chrztu Duchem, bo po co...

Są też społeczności, w któych powiedzmy polowa zborowników wierzy w chrzest Duchem jako odrębne wydarenie, a połowa nie. I wtedy- jak ma być zgoda między nimi? Jednemu starszy nieochrzczony Duchem, ale nowonarodzony nie będzie sie "podobał", inny się oburzy- bo przecież skoro narodzony to i ochrzczony...

Ja to już mam taki metlik w głowie, że mam ochotę w ogóle przestać się tym interesować, zaczyna mi być wszystko jedno...

MOżna sobie samemu tak wszystko poukładać, żeby pasowało pod to, w co się wierzy. Ale to nie zmieni rzeczywistości. Jeśli ktoś został ochrzczony Duchem, to prędzej czy później powinien modlić się innymi językami i prorokować. Jeśli nie ma ani jednego, ani drugiego, to niech nikomu nie wmawia, że jest ochrzczony Duchem.


Myślę, że należałoby szczerze szukać tego, co się Bogu podoba. I Jemu pozostawić przekonywanie nieprzekonanych. Kto pragnie, to będzie pił. Kto nie pragnie, będzie wysychał.

Dzięki Smoku! Utwierdziłeś mnie i mojego męża w naszym myśleniu. Pozdrawiamy!

Smoku! Czy możesz powyższe zdanie uzasadnić na podstawie Pisma? Żeby nie było niejasności, wierzę w chrzest Duchem Świętym jako odrębne wydarzenie od nowonarodzenia, ale nie znajduję w Piśmie, jakoby ochrzczony człowiek wcześniej czy później musiał mówić językami lub prorokować. Dlatego proszę o wyjaśnienie.

No chyba że gdzieś już to w jakimś innym wątku uzasadniałeś, to proszę o linka - co by nie tworzyć offtopicu.

Nie pamiętam, czy gdzieś indziej uzasadniałem. Tutaj nie miejsce, żeby rozwijać temat. Ograniczę się jedynie do stwierdzenia, że efektem wylania Ducha miał być m. in. dar proroctwa [Dz. Ap. 2:17-18], a zstąpienie Ducha było związane z mówieniem językami i prorokowaniem tam, gdzie chodziło o potwierdzenie chrztu Duchem poprzez określone znaki [Dz. Ap. 2:4; 10:45-46; 19:6]. Proponuję kontynuować ewentualną dyskusję w innym wątku, np. "Języki".

Owszem są i wcale nie jest to dobre, bo prędzej czy później dochodzi do podziałów, a jeszcze są takie, gdzie polowa wierzy w nieutracalność zbawienia a druga w utracalność, powiem ci ze to dokładnie ta sama historia co napisałaś powyżej.

_________________
"Teologia bez przeżycia, jest jak wiara bez uczynków"