www.ulicaprosta.net

Doświadczacie prokrastynacji?
Mnie to bardzo trapi i mam poczucie, że to po prostu grzech, który mnie bardzo przytłacza.
Nie jest on tożsamy z lenistwem, bo ręce mam pełne roboty, ale nie tej, co trzeba.
Znacie temat osobiście? Jak sobie z nim radzicie?

No z tym akurat nie mam problemu, jak coś robię, to od razu i niczego nie odkładam na później( za to z czym innym mam- mam za długi ozór i za szybka w mówieniu jestem, potem płaczę, pokutuję i błagam Boga, aby się się na mnie nie gniewał i dał kolejną szansę..ale to inny temat). Co do prokrastynacji( jejku, najpierw w Wikipedii sprawdziłam, co to jest ), to widzę,że rzeczywiście powszechny problem wielu ludzi dookoła. Niewierzący dookoła mnie, w pracy rzadko kiedy oddają dokumenty w terminie czy w ogóle robię cokolwiek na czas( wszystko na ostatnią chwilę)...ale raczej się tym nie przejmują.

Aż musiałem przeczytać definicję, bo nie miałem pojęcia, co to takiego.

No cóż, psychologia od pewnego czasu wymyśla rozmaite kolejne "zaburzenia", które dawniej nazywano grzechami. Chodzi o to, że przecież człowiek jest z natury dobry (podstawowy dogmat tej religii) więc zamiast go wpędzać w poczucie winy (które jest negatywnym stanem i nie wolno go wywoływać) należy mu wytłumaczyć, że odpowiedzialność można zrzucić na "zaburzenie". Tymczasem jeśli nie możemy się zabrać za coś, co powinniśmy zrobić, i w końcu tego nie robimy, to po prostu trzeba pokutować i prosić o łaskę zmiany tego stanu.

Ale Twój problem może być inny i wcale niekoniecznie jest nim "prokrastynacja". Miałem kiedyś coś takiego: Bóg mi pokazywał, że muszę zrezygnować z dotychczasowej pracy, ponieważ nie jest to miejsce dla mnie. To było dawno i wtedy dopiero się uczyłem rozpoznawać Boży głos. Pan Bóg zrobił coś następującego: Najpierw praca stopniowo przestawała mnie interesować, nie byłą tak szlachetna jak mi się z początku wydawało - ale miałem poczucie obowiązku, więc chodziłem do pracy, nawet nie przypuszczając, że to Pan Bóg chce, żebym z niej zrezygnował. Więc po jakimś czasie zaczęło się coś ze mną dziać, gdy szedłem do pracy (chodziłem na piechotę). Nie byłem chory, wychodziłem z domu wyspany, a tymczasem nie mogłem dojść do instytutu o własnych siłach!

Dopiero wtedy zacząłem się zastanawiać, czy to nie Pan Bóg chce mi coś powiedzieć. "No wreszcie!" - pomyślał Pan Bóg (a przynajmniej tak to sobie wyobrażam) i wkrótce doszło do mojej rezygnacji z pracy. Po prostu nie byłem na swoim miejscu - zaczynałem pracę jeszcze nie znając Boga i oczywiście nawet się Go nie pytałem, gdzie mam pracować.

Podsumowując, może zamiast szukać przyczyn w prokrastynacji zapytaj Pana, czy aby jesteś we właściwym (Jego zdaniem) miejscu. Bo jeśli nie, to możesz się męczyć jeszcze długo, a na to szkoda czasu.

Łapię o co chodzi Smokowi i potwierdzam.
Często czułam niechęć do zrobienia czegoś, odkładałam sprawy, które później okazywały się niewłaściwe dla mnie. "Coś" mnie blokowało i wierzę, że to Bóg dawał sygnały. Zamiast robić na siłę, dobrze najpierw przemyśleć, pytać Pana, jakimi rzeczami się zająć, może trzeba będzie coś przeorganizować. Może da się zrezygnować z tej co nie trzeba roboty, albo zlecić komuś.

Moje doświadczenia są zgoła inne. Oczywiście musiałem zacząć od przeczytania, a co to takiego ta : prokrastynacja ( trudne zagraniczne słowo ).
I po przeczytaniu stwierdziłem, że problem dotyczy mnie.
Ze zdumieniem przeczytałem wpis na Wikipedii o przyczynach.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Prokrastynacja
Cyt. " Lęk przed porażką. Praca przekładana jest do momentu, kiedy wydaje się, że jest już za późno, żeby ją wykonać. Staje się to usprawiedliwieniem w razie niepowodzenia. Ten typ zachowania można zaobserwować wśród uczniów. Taka postawa jest związana z wymagającym, skupionym na ocenach systemem nauczania. W rezultacie uczeń nie potrafi zabrać się do pracy bez myślenia o tym, jak zostanie oceniony i tym samym próbuje uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji. ".
I dochodzę do wniosku, że nabawiłem się tego w szkole !!! Szkoła zawsze stanowiła dla mnie źródło problemów ( i to od pierwszych klas szkoły podstawowej, do dzisiaj mam przed oczyma sytuację kiedy nie mogę sobie poradzić z czytanka z Elementarza z klasy I !!! Trauma przez całe życie ). O ile nie było problemem zdobywanie wiedzy jako takiej, to uczestnictwo w życiu szkoły, chodzenie na lekcje, klasówki, ciągłe wymagania, ocenianie, porównywanie z innymi, a co rodzice powiedzą, inni ludzie itp. to źródło nieustających kłopotów i strachu. Do dzisiaj śni mi się matura i stres jaki był z tym związany.
Uczucie, że nie zdążę nauczyć się czegoś, że jest już za późno, więc i tak nie ma sensu, że za późno zacząłem itp. towarzyszy mi i dzisiaj. Co ciekawe nie dotyczy to innych spraw, np. kiedy trzeba gdzieś pójść, zrobić coś co nie wiąże się z nauką, zdobywaniem wiedzy. Jak mam się czegoś nauczyć, ale kiedy muszę się tego nauczyć, a nie kiedy chcę, to wiem, że będzie problem. Nie ma problemu np. z czytaniem Słowa, czy jego analizą, wyszukiwaniem różnych informacji z tym związanych, ale niech tylko przyjdzie coś takiego, co będzie związane z nauczeniem się i późniejszym egzaminem. No to "Houston mam problem"
No nie zdążę się tego nauczyć, to jest za trudne, a co będzie jak mnie zapytają i nie będę wiedział, a na pewno mnie zapytają i na pewno nie będę wiedział, bo przecież to zawsze mi się zdarza, że nie wiem wszystkiego, itd., itd. w kółko to samo Jakbym się zaczął uczyć wcześniej to by mi się to nie przytrafiło ( a często zaczynam zaraz jak się tyldo dowiem, że będę się musiał czegoś nauczyć ).
Nie chcę się usprawiedliwiać szkołą, ale tak to odczuwam
Przyznam się, że nie wiem jak sobie z tym poradzić. Pocieszające jest to, że tego się w zasadzie nie da wyleczyć, a zatem pozostaje wyłącznie wołanie do Boga i zaufanie w jego możliwości.

Nie za bardzo mogę skojarzyć, a co Pan chciałby mi przez to powiedzieć. No bo co, że mam nie chodzić do szkoły ? Raczej nie, myślę, że być może problemem jest brak zaufania do Boga, ale takiego zaufania na 100 %.