www.ulicaprosta.net

Mówię wam też: Jeśli dwaj z was na ziemi będą zgodnie prosić o cokolwiek, otrzymają to od mego Ojca, który jest w niebie. (20) Gdzie bowiem dwaj albo trzej są zgromadzeni w moje imię, tam jestem pośród nich."

Ponieważ ostatnio zmagam się ze zrozumieniem praktycznego zastosowania powyższych wersetów, proszę Was o opinie, przemyślenia, doświadczenia z nimi związane. Przede wszystkim interesuje mnie:

1. Jak rozumiecie te słowa Pana Jezusa? Jak je należy poprawnie interpretować?

2. Jakie powinno być praktyczne zastosowanie tych wersetów?

Za wszelkie uwagi, przemyślenia, wnioski będę wdzięczny

Kontekst tych wersetów jest wyraźnie wspólnotowy. I to od początku rozdziału aż do końca. Jednomyślność w modlitwie jest bardzo ważna, ale to nie jest jedyny warunek jej wysłuchania - inne warunki są podane w innych tekstach równoległych na temat modlitwy. Czyli jeśli dwóch lub trzech pomodli się jednomyślnie przeciwko woli Bożej [I Jana 5:14] albo nie odpuściwszy najpierw swoim winowajcom [Mar. 11:25], to sama jednomyślność nie jest gwarancją skuteczności modlitwy.

W ówczesnej tradycji żydowskiej istniało przekonanie, że modlitwa może być "prawnie usankcjonowana", jeśli zgromadzi się minjan czyli co najmniej 10 mężczyzn. Tutaj mamy odwołanie się do Tory najpierw w sprawie 2 lub trzech świadków w sprawach praktycznych dotyczących całej społeczności (werset 16) a potem w sprawie otrzymania od Ojca tego, o co proszą dwaj lub trzej (werset 19) - dlatego uważam, że sprawa dotyczy jednomyślności w modlitwie, a nie np. "związywania i rozwiązywania" spraw praktycznych w społeczności, które są stawiane przed całą społecznością (werset 18), a nie przed 2-3 osobami.

Czyli odpowiadając na konkretnie zadane pytania:

1. Te słowa rozumiem w kontekście całej wypowiedzi, która dotyczy relacji w społeczności i jednomyślności w modlitwie (ciekawe jest to, że 2-3 świadków każdej sprawy to jest również minimalna liczba osób, pośród których jest Pan w sensie wspólnotowym gdy się modlą).

2. Praktyczne zastosowanie to zgromadzenie w imieniu Pana Jezusa (czyli za Jego wolą i w Jego autorytecie) i jednomyślność, które są warunkiem (akurat tutaj poruszonym) wysłuchania próśb skierowanych do Ojca. Wynikałoby z tego, że nie jest potrzebna ani minimalna liczba osób nakazana przez ludzką tradycję, ani instytucja ludzka "sankcjonująca" coś, co sankcjonuje obecność samego Pana pośród nas.