Witam wszystkich
Po kolei odpowiem na pytania.
Adam napisał: -
Cytuj:
Jeśli uzależniasz wejście od przestrzegania przykazań, to nie jest to już ewangelia Chrystusowa.
Posmakowałem Adwentyzmu na początku po moim nawróceniu. Brrrr. Dziękuję i odradzam.
Adam, ja jestem Chrześcijanką, nie należę do Adwentystów.
Odwieczna wola Boża w zakresie moralności – stosunku człowieka do Boga i człowieka do człowieka – wyrażona jest
w Dekalogu, czyli w dziesięciu przykazaniach Bożych zawartych w Biblii; prawo to obowiązuje wszystkich ludzi, zawsze
i wszędzie, jest święte, wieczne i niezmienne.
Dekalog to dziesięć najważniejszych nakazów. Ich szczególna wagę podkreśla fakt uroczystego ogłoszenia na górze Synaj.
Po wielu latach pustynnej pielgrzymki Mojżesz powie do Izraelitów: -
"Oznajmił wam swe przymierze, gdy rozkazał wam pełnić Dziesięć Przykazań
i napisał je na dwóch tablicach kamiennych".
5 Mojż. 4,13.
W stylu Dekalogu, w jego krótkich, autorytatywnych nakazach przejawia się głęboka filozofia:
tak może przemawiać tylko Bóg.
Prawo Dekalogu obowiązuje wszystkich, zawsze i wszędzie.
Jako wyraz woli Bożej w dziedzinie moralności reguluje zakon Boży podstawowe obowiązki względem Boga i człowieka.
Pierwsze cztery przykazania określają stosunek człowieka do Boga, sześć następnych – stosunek człowieka do człowieka.
Dekalog jest wieczny i niezmienny.
Pismo Święte naucza: -
„Wysłuchaj końcowej nauki całości: Bój się Boga i przestrzegaj
Jego przykazań, bo to jest obowiązek każdego człowieka”.
Kaznodziei Salomona 12,13.
W 1 Liście Jana 2,3-5 jest napisane: -
„A z tego wiemy, że Go znamy, jeśli przykazania Jego zachowujemy Kto mówi: Znam Go,
a przykazań Jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje
Słowo Jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w Nim jesteśmy”.
Apostoł Paweł w Liście do Rzymian 13,8-10 uczy nas: -
„Nikomu nic winni nie bądźcie prócz miłości wzajemnej; kto bowiem miłuje bliźniego,
zakon wypełnił. Przykazania bowiem: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj,
i wszelkie inne, w tym słowie się streszczają: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego.
Miłość bliźniemu złego nie wyrządza; wypełnieniem więc zakonu jest miłość”.
Kto przestrzega dziesięciu przykazań Bożych, ten dowodzi prawdziwej miłości do Boga i bliźniego, gdyż właśnie miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie (1 Jana 5,3).
Jak można np. mówić o świętości życia bez przestrzegania Przykazań Bożych? Uświęcenie zawsze łączy się
z umoralnieniem, z pewnym rygorem etycznym. Umoralniająca i uświęcająca rola prawa jest oczywista.
Wbrew opiniom Kościoła rzymsko-katolickiego, a za to zgodnie z nauką Bożą, moc obowiązująca Dekalogu nie została ograniczona lub uchylona przez Boga, w związku z czym prawo to nadal obowiązuje. To właśnie Kościół rzymsko-katolicki dokonał zmiany przykazań Bożych, dokonał tego bezpodstawnie, bezprawnie.
Bo skoro Dekalogu nie zmienił Bóg, nie zmienił go Jezus Chrystus, nie zmienili apostołowie, nie mógł być do tego upoważniony Kościół katolicki i jego głowa papież. Mimo, że Kościół katolicki dokonał zmiany zakonu, zakon ten nadal obowiązuje.
Szczerzy wyznawcy Chrystusa muszą „bardziej słuchać Boga niż ludzi”.
Dz. Ap. 5,29.
Pan Bóg zapowiedział, że zawrze z ludem swoim Nowe Przymierze. W Księdze Jeremiasza 31,33 czytamy: -
"Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach
- wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę
na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem”.
W Księdze Ezechiela 36,26-27 jest napisane: -
"I dam wam serce nowe i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała
serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. Mojego Ducha dam do waszego wnętrza i uczynię,
że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je".
Prawo Nowego Przymierza nie jest już wyryte na kamieniu, lecz umieszczone w sercach dzieci Bożych.
Zauważmy iż do przykazań, które Mojżesz otrzymał na Synaju, należy bardzo wiele przepisów kultowych. Mówią one
o miejscu kultu, o świętym namiocie, o rytuałach, kapłanach itd. Przepisy kultowe zostały jednak "nadane tylko do czasu ostatecznego uporządkowania tych spraw" (Hebrajczyków 9,10). Znalazły one wypełnienie w Jezusie.
W Księdze Jeremiasza 31,31-34 czytamy: -
"Oto idą dni - mówi Pan - że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim Nowe Przymierze.
Nie takie Przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich
wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to Przymierze oni zerwali, chociaż Ja byłem ich Panem
- mówi Pan -
Lecz takie Przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon
w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą Moim ludem".
Otóż dowiadujemy się z tego fragmentu, iż Bóg nie da już przykazań w postaci zewnętrznych norm, lecz "wypisze je bezpośrednio na sercu". Człowiek staje się w pełni tym czym jest, wtedy gdy w jego sercu umieszczone zostaje prawo
Boże - wola Boża, nie poprzez zewnętrzny obowiązek, lecz poprzez wewnętrzną wolę pragnienia czynienia woli Bożej. Bóg wypisuje swoje prawo już nie tak, jak na Synaju, na tablicach kamiennych, lecz na tablicach serc ludzkich. W najistotniejszym "sensie i treści" będzie to dawne prawo, ale Przymierze Nowe, wspólnota Boga z ludźmi głębsza. Teraz Bóg wypisuje swoje prawo, swoją wolę w serce człowieka, "tak że człowiek nosi w swoim sercu wolę Bożą złączoną ze swoją własną" i "sam z siebie nie chce niczego innego jak tylko woli Bożej".
Pozdrawiam.