www.ulicaprosta.net

Myślę , że dobrze myślisz. Dlatego właśnie Bóg nieustannie wzywa do obrzezania serc.

"Obrzeżcie więc nieobrzezkę waszego serca, a waszego karku już nie zatwardzajcie" [V Mojż. 10:16]

"Oto idą dni - mówi Pan - w których nawiedzę wszystkich nieobrzezanych mimo obrzezania. Egipt, Judę, Edom, Amon, Moab i wszystkich z obciętymi włosami, którzy mieszkają na pustyni, gdyż wszystkie narody są nieobrzezane i cały dom izraelski jest nieobrzezanego serca" [Jer. 9:24-25]

"(...) w [Chrystusie] mieszka cieleśnie cała pełnia boskości i macie pełnię w nim; On jest głową wszelkiej nadziemskiej władzy i zwierzchności, w nim też zostaliście obrzezani obrzezką, dokonaną nie ręką ludzką, gdy wyzuliście się z grzesznego ciała ziemskiego; to jest obrzezanie Chrystusowe" [Kol. 2:11-12]

"Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe. Bo wszystko, co się narodziło z Boga, zwycięża świat, a zwycięstwo, które zwyciężyło świat, to wiara nasza" [I Jana 5:3-4]

Według V Mojż.10:16 możliwe było dla Żydów pod ST w obrębie Prawa aby obrzezali nieobrzezkę swojego serca. Co za tym idzie możliwe było aby wykonywali przykazania, mając tenże komfort, iż przykazania te nie były za trudne dla nich.

To jednak jest argument uderzający w to co powiedział Paweł w Rz.7,18-21.
Przynajmniej, jak zauważyłem, na V Mojż.30:11 powołują się Żydzi pozostający pod judaizmem, aby pokazać, że mają łaskę właśnie w postaci otrzymanego Prawa i w postaci zdolności do jego przestrzegania.

Ten argument nie uderza w słowa Pawła, ponieważ Paweł mówi "sobie, czyli o swoim ciele" - czyli o sobie według ciała [Rzym. 7:18]. Cielesna natura człowieka jest skłonna do grzechu i nie ma sama z siebie łaski przestrzegania przykazań, które są dla niej jarzmem, a nie radością. Człowiek ma wolną, a nawet dobrą wolę, ale wykonania brak [Rzym. 7:18]. Dlatego pierwszym i najważniejszym przykazaniem Prawa Mojżeszowego jest umiłowanie Boga całym sercem, z całej siły i całą duszą [Mat. 22:34-38; por. V Mojż. 6:5]. W ten sposób Prawo prowadzi do wołania o łaskę i do Mesjasza, w którym jest łaska (albo do Boga, który objawia się w Mesjaszu). Paweł pisze, że człowiek sam z siebie nie jest w stanie przestrzegać przykazań za względu na "prawo grzechu" działające w jego skażonych członkach. Tylko Boża łaska jest w stanie dać moc do obrzezania serca. Dlatego "sprawiedliwy z wiary żyć będzie" [Hab. 2:4].

Krótko mówiąc, samo Prawo kierowało Żydów do łaski, ale większość z nich (poza wierną resztką) wolała odwracać się od łaski, usztywniać kark i nie obrzezywać serca. Dlatego łamali przykazania, zamiast ich przestrzegać, a ich serca były od Boga daleko, choć wargami Go uwielbiali - co słusznie wytykali im prorocy i wreszcie sam Mesjasz.

Czy jednak można jakoś inaczej, niż to jak Paweł widział siebie, widzieć Żydów, do których zwracał się Mojżesz wypowiadając stwierdzenia zawarte w V Mojż.30 ?
Albo czy fakt, że możliwe było dla nich obrzezanie serca (sam Bóg nakazywał im to zrobić!) oznacza, że mogli nie być już dłużej "według ciała" i w ten sposób mieć łatwość wykonywania przykazań?




Zastanawiam się właśnie nad tym, czy owo objawienie Mesjasza (, które można było, tak mam nadzieję, w czasach Prawa zyskać przez wołanie o łaskę), nie stanowiło dostępu do obrzezki serca? To by oznaczało jednak, że obrzezka była dostępna poza obrębem Prawa. W sumie Paweł o tym pisze, że "Prawo nie jest z wiary". Zatem Prawo jedynie wskazuje na obrzezkę serca, nakazuje ją, ale dopiero w objawieniu Mesjasza i "na drodze wiary", Żyd mógł dostąpić obrzezki serca.

Mojżesz zwracał się do Żydów według ciała, dla których obrzezanie serca było warunkiem uzyskania osobistej relacji z Bogiem (jak w przypadku Dawida czy proroków). Obrzezanie ciała nie gwarantowało i nie gwarantuje relacji z Bogiem. A według ciała Paweł był takim samym Żydem jak oni.


Mogli, pod warunkiem uzyskania usprawiedliwienia przez wiarę, które było dostępne zawsze od początków ludzkości. Abraham był przyjacielem Boga dlatego, że uwierzył Bogu i został usprawiedliwiony z wiary. Co do wielu pozostałych, wystarczy przeczytać Hebr. 11.


Samo zwrócenie się do Boga o umożliwienie wypełniania pierwszego i najważniejszego przykazania Prawa było de facto wołaniem o łaskę. Obrzezka ciała istniała już przed nadaniem Prawa Mojżeszowego, podobnie jak usprawiedliwienie z wiary. Jedno i drugie istniało już za czasów Abrahama. Natomiast wzywanie imienia JHWH istaniało od czasów Abla, co musiało być związane z osobistą relacją z Bogiem (Henoch) usprawiedliwieniem z wiary w wyniku znalezienia łaski u Boga (Noe). Można chyba powiedzieć, że obrzezanie serca było "od zawsze".

Skoro mogli "nie być według ciała", znaczy się, że mogli być wg Ducha. Czy oznacza to, że byli ożywieni w swoim duchu życiem Boga?
Może realizowała się tu ta obietnica:

Izaj.57:15
Bo tak mówi Ten, który jest Wysoki i Wyniosły, który króluje wiecznie, a którego imię jest "Święty": Króluję na wysokim i świętym miejscu, lecz jestem też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem, aby ożywić ducha pokornych i pokrzepić serca skruszonych.

Myślę, że tak. Przecież Bóg mówi wyraźnie "JESTEM z tym, który jest skruszony duchem, aby OŻYWIĆ ducha pokornych". Nie mówi "będę", tylko "jestem". Niewiele jest na ten temat napisane w ST, ale np. Dawid miał świadomość posiadania Ducha Bożego [Ps. 51:13]. Myślę, że nie mieli jeszcze tego, co ma Kościół i co jest pełnią [Gal. 3:14], ale byli usprawiedliwieni, chodzili z Bogiem, byli Jego przyjaciółmi i teraz są z Panem.