www.ulicaprosta.net

Listy Apostolskie będące pismami dydaktycznymi są kluczowe dla zrozumienia istoty przesłania Ewangelii, i powinny być przedkładane nad teksty narracyjne np. Dzieje Apostolskie. Natomiast teksty opowiadające zawierają elementy pouczające tylko wtedy, gdy są wyjaśniane w świetle tekstów nauczających. Dlatego preferowanie w dzisiejszych czasach fragmentów z Dziejów, gdzie mowa o udzielaniu Ducha, przy jednoczesnym pomniejszaniu lub wręcz marginalizowaniu konkretnych wypowiedzi Apostołów z Listów, wprowadza tylko niepotrzebne zamieszanie.
Apostoł Paweł w Liście do Galacjan w rozdziale 3 wyraźnie zaznaczył, że Ducha Świętego otrzymuje się dając wyraz wiary Słowu Bożemu. Wzmianka o cudach, których dokonuje Bóg, w kontekście obdarowania Duchem, jest argumentem, że chodzi tu o dar Ducha Świętego. We wcześniejszym rozdziale 2 wspomniano nawróceniu i usprawiedliwieniu z wiary, co w konsekwencji pozwala śmiało stwierdzić, że człowiek otrzymuje dar Ducha z chwilą nawrócenia. Można zatem pokusić się o wniosek, że obdarowanie Duchem określane także jako chrzest Duchem, nie zależy więc od woli ludzkiej ani od jakichkolwiek zabiegów ze strony ludzi, lub też czynności o charakterze rytualnym, ale to wyłącznie dar łaski Bożej.
Gdyby dzisiejszy wierzący mieli się kierować tym co praktykowali pierwsi chrześcijanie, to zgodnie z Dziejami Apostolskimi 2:44,45 i 4:34,35 nie powinno się posiadać prywatnej własności. Jednak Listy Apostolskie ani słowem nie zalecają takiego postępowania. Jeżeli więc ktokolwiek jest zwolennikiem dwustopniowego dostępowania mocy Ducha, niech też sprzeda wszystko co ma, i niech praktykuje wspólnotę dóbr z członkami swojej społeczności chrześcijańskiej.
W kwestii obecności Apostołów przy wydarzeniach obdarowywania Duchem Bożym, warto się zastanowić dlaczego Samarytanie nie otrzymali Ducha, już wtedy, gdy przebywał u nich ewangelista Filip, chociaż dali oni posłuch zwiastowanej przez niego Dobrej Nowinie, i zostali przez niego ochrzczeni w wodzie. Dopiero interwencja Apostołów przyczyniła się do zesłania Ducha Świętego na wierzących Samarytan.

A na jakiej podstawie "można się pokusić" o taki wniosek? Na podstawie manipulacji określaniami "dar", "obdarować" i "otrzymać"? Czy gdy apostoł Paweł pisał do Koryntian żeby zabiegali o dary Ducha Świętego jak dar języków i inne, to oni już mieli Ducha Świętego czy jeszcze Go nie mieli?

"Jan bowiem chrzcił wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem Świętym" [Dz. Ap. 1:5]

Czy apostołowie mieli już Ducha Świetego, gdy usłyszeli te słowa Jezusa, czy jeszcze nie mieli? Jeśli nie, to co otrzymali w Jana 20:22?

Czy Samarytanie, którzy byli ochrzczeni przed przyjściem apostołów, zostali ochrzczeni nie mając Ducha Świętego? Jeśli tak, to jak się to ma do nauczania o otrzymaniu Ducha podczas nowego narodzenia przez wiarę, o którym czytamy w Jana 7:38-39 i Gal. 3:2 i innych?

Wicie, skąd Ty wytrzasnąłeś to wszystko, o czym piszesz?

O manipulacji można mówić tylko wtedy, gdy sens wypowiedzi zostaje zmieniony. Stosowanie określeń bliskoznacznych nie spowodowało zniekształcenia treści, a kontekst wypowiedzi Pawła został zachowany, chociażby w Galacjan 3:5, gdzie mamy wzmiankę o darach Ducha w nawiązaniu do sytuacji otrzymania tegoż Ducha.
Apostoł Paweł nie pisał o pojedynczych ludziach, którzy mają zabiegać o dary duchowe. Przy dokładniejszej analizie tekstu powinno się zauważyć, że Paweł miał na myśli cały zbór, który miał zabiegać o przydatne dary Ducha, dzięki czemu zbór miał się budować, i miał być zachowany porządek na nabożnych spotkaniach. Pragnieniem Pawła było, aby w zborze było więcej miejsca na prorokowanie niż na mówienie językami, a kto mówił językami, powinien też był się modlić, aby Bóg przydał osobę, która te języki miała wykładać. Wierzący nie mogą prosić o dar dla siebie, gdyż odpowiednie dary rozdaje Bóg według swojej woli. Czyli fragment Listu odnosi sie do całej społeczności zborowej, a nie do pojedynczych osób. I co istotne; Apostoł we wstępie rozważań o darach Ducha, wyszczególnił dwie grupy ludzi: tych, którzy są ochrzczeni w Duchu i pogan. O trzeciej grupie, tzn. tych co mają Ducha, lecz nie są ochrzczeni w Duchu, Paweł wyraźnie milczy, co sugeruje, ze taka grupa ludzi de facto nie istnieje.
W Ewangelii wg Jana 20:22 rzecz dotyczy obietnicy zesłania Ducha Świetego na Apostołów, w wyniku czego mieli oni rozpocząć służbę ewangelizacyjną dla Chrystusa. To wydarzenie miało miejsce w dniu Pięćdziesiątnicy.
Gdyby Samarytanie posiadali Ducha, to zapewne Apostołowie by się u nich nie zjawili. Werset z Dziejów Apostolskich 8:16 mówi sam za siebie i chyba nie muszę nic dodawać.
Słowa Jezusa z Ewangelii wg Jana 7:38,39 nie odnoszą się wprost do sytuacji nowonarodzenia, co raczej do zesłania Ducha na osoby wierzące, podobnie jak było w przypadku Samarytan.
Natomiast List do Galacjan 3:2 dotyczy sytuacji, gdy wiara w obietnice dane Abrahamowi została objawiona, co miało miejsce za sprawą zstąpienia Chrystusa z nieba, gdy nastał czas odnowienia wszechrzeczy.

Gal. 3:5 mówi o otrzymaniu Ducha Świętego na podstawie wiary, o czym wcześniej mówi werset 2. Nie ma tutaj mowy o darach Ducha.


"Bo kto językami mówi, nie dla ludzi mówi, lecz dla Boga; nikt go bowiem nie rozumie, a on w mocy Ducha rzeczy tajemne wygłasza. A kto prorokuje, mówi do ludzi ku zbudowaniu i napomnieniu, i pocieszeniu. Kto językami mówi, siebie tylko buduje; a kto prorokuje, zbór buduje. A pragnąłbym, żebyście wy wszyscy mówili językami, lecz jeszcze bardziej, żebyście prorokowali; bo większy jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby zbór był zbudowany" [I Kor. 14:2-5]

Pogrubione przeze mnie fragmenty mówią o pojedynczych osobach, zgadza się?


"Jeśli się tedy cały zbór zgromadza na jednym miejscu i wszyscy językami niezrozumiałymi mówić będą, a wejdą tam zwykli wierni albo niewierzący, czyż nie powiedzą, że szalejecie?" [I Kor. 14:23]

Czy możesz mi wyjaśnić, kto to jest "zwykły wierny", jeśli ze względu na niego nie należy mówić językami bez tłumaczenia, żeby się nie zgorszył?


"I znowu rzekł do nich Jezus: Pokój wam! Jak Ojciec mnie posłał, tak i Ja was posyłam. A to rzekłszy, tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego." [Jan 20:21-22]

GDZIE TUTAJ JEST NAPISANE, że chodzi o obietnicę zesłania Ducha Świetego? Gdzie jest napisane, że uczniowie mają wziąć Ducha w innym momencie niż ten? CZYM Jezus tchnął na uczniów w tym momencie?


Interesująca idea. Ale skąd ją wziąłeś? Czy ktokolwiek był lub jest chrzeczony w wodzie ZANIM otrzyma Ducha Świętego, który jest otrzymywany podczas narodzenia na nowo [Jan 1:11-13; 7:37-39; Gal. 3:2]?


Kierujesz się terminologią zamiast kontekstem. Kontekst wskazuje na to, że odrodzeni ludzie po chrzcie wodnym otrzymywali Ducha przez włożenie rąk apostołów, po którym to akcie mówili językami tak jak podczas chrztu Duchem. Jeszcze raz pytam: Czy odrodzony człowiek ma Ducha Świetego i NASTĘPNIE zostaje ochrzczony, czy też zostaje ochrzczony w wodzie ZANIM otrzyma Ducha Świętego?


GDZIE TO JEST NAPISANE?

"A w ostatnim, wielkim dniu święta stanął Jezus i głośno zawołał: Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli; albowiem Duch Święty nie był jeszcze dany, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony"

Gdzie tutaj jest mowa o zesłaniu Ducha? Czy tekst mówi o popłynięciu wody żywej z wnętrza człowieka w momwencie uwierzenia, czy o zesłaniu Ducha w momencie nałożenia rąk apostołów?


"Chcę dowiedzieć się od was tego jednego: Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą?" [Gal. 3:2]

Wicie, Galacjanie otrzymali Ducha Świętego przez słuchanie z wiarą. Czyli narodzili się na nowo. Nie ma tutaj ani słowa o nakładaniu rąk, mówieniu językami czy prorokowaniu. Twoja odpowiedź jest mocno nie na temat. Pomijam już, że jest jakaś dziwna, bo odnowienie wszechrzeczy nastąpi w przyszłości, o czym mówi fragment Dz. Ap. 3:21

"Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze, aby nadeszły od Pana czasy ochłody i aby posłał przeznaczonego dla was Chrystusa Jezusa, którego musi przyjąć niebo aż do czasu odnowienia wszechrzeczy, o czym od wieków mówił Bóg przez usta świętych proroków swoich"

Niebo przyjęło Pana po Jego Wniebowstąpieniu, a odnowienie wszechrzeczy nastąpi w Erze Mesjańskiej (1000-letnim Królestwie) po Jego Powtórnym Przyjściu.

Jest również wzmianka o dokonywaniu cudów przez Boga wśród osób, które otrzymały Ducha na podstawie wiary w Słowo. Istnienie cudów świadczy o darach Ducha, przy czym zarówno udzielanie Ducha, jak i czynienie cudów, odbywa się za sprawą dawania posłuchu wierze. Co jeszcze istotne, z wypowiedzi Pawła wynika, że występowanie cudów nie miało na celu zasiania wiary, nie miało również mieć miejsca w wyniku jakiś ludzkich dążeń po nawróceniu, ale cuda były skutkiem przyjęcia wiary.
Paweł we wstępie krótko przedstawił na czym polegać miało mówienie językami i prorokowanie. Jednak późniejsze jego słowa z wersetów od 26 do 30 dowodzą, że sedno zagadnienia stanowiło budowanie zboru, tzn. aby zbór jako całość był wyposażony w te dary, które służą jego wzrostowi, i nie wprowadzają chaosu na spotkaniach. I o takie dary zbór miał zabiegać.
Zwykły wierny to osoba pozornie nawrócona, wierząca wprawdzie w Boga i Chrystusa, jednak jej wiara posiada aspekt duszewny, a nie duchowy, np. szczerze wierzący katolicy stanowią przykład zwykłych wiernych, jednak ze względu na uczynkowość ich wiary, tzn. sakramentalizm, w ich życiu nie przejawia się Duch Święty.
Inne teksty Pisma dowodzą, że Duch raczej nie mógł być dany w tej chwili. Apostołowie po tchnięciu przez Jezusa nie rozpoczęli od razu służby. Jezus zapowiedział, że Apostołowie pozostając w Jerozolimie mieli oczekiwać obietnicy Ojca odnośnie przyjścia Pocieszyciela-Ducha Chrystusowego, przy czym to doniosłe wydarzenie umieszczane jest w kontekście odejścia Chrystusa do Ojca i przyjścia do Apostołów, co wyraźnie świadczy, że Duch nie mógł być wcześniej dany aniżeli po fakcie wniebowstąpienia Jezusa (Jana rozdz. 14-16; Dzieje Apostolskie 1:4-8; por. Łukasza 24:47-49). Z chwilą przyjścia Ducha miało się rozpocząć głoszenie upamiętania na odpuszczenie grzechów począwszy od Jerozolimy. Skoro od razu po objawieniu się Apostołom Chrystusa zmartwychwstałego, nie rozpoczęło się zwiastowanie Ewangelii, więc wypowiedzi z Jana nie powinno się traktować, jako wypełnienie obietnicy Ojca, a raczej jako potwierdzenie, rękojmię tejże obietnicy. Do tego samego co w Ewangelii wg Jana 20:21-23 zdaje się nawiązywać fragment z Ewangelii wg Łukasza 24:47-49.
Nowonarodzenie należy do spraw niebiańskich, i związane jest tylko z wiarą przez którą otrzymuje się Ducha, a nie jakimikolwiek obmyciami rytualnymi.
W swych rozważaniach kieruję się przede wszystkim kontekstem a nie terminologią. To przecież nie ja rozgraniczam otrzymanie Ducha od chrztu w Duchu. Rozróżniam wprawdzie sprawy ziemskie z ich obmyciami i innymi uczynkami rytualnymi, jak np. wkładanie rąk, od spraw niebiańskich, gdyż tego typu rozróżnianie jest jak najbardziej konieczne.
Tekst odnosi się do uwielbienia Jezusa, i Duchu, którego mieli otrzymać wierzący, co z godnie z obietnicą Bożą z Ewangelii wg Jana 16:13-15 miało swój początek w Dniu Pięćdziesiątnicy, gdy Duch Święty zstąpił na uczniów.
Odpowiadam, jak najbardziej na temat. Jeżeli Galacjanie otrzymywali Ducha na podstawie słuchania z wiarą, to zupełnie niepotrzebnie łączy się ich sytuacje z Samarytanami. Przecież, gdyby dla odbiorców Listu do Galacjan, a nie tylko dla nich, ale i dla odbiorców Listu do Rzymian, oraz innych odbiorców Listów Apostolskich, chrzest w Duchu uzależniony byłby od jakichkolwiek czynników ludzkich, byłoby to wyraźnie zaznaczone w ich treści. A, że inne kryteria obowiązywały np. dla Samarytan, a inne dla czytelników Listów Apostolskich, więc wszystko wskazuje, że zbawienie należy postrzegać inaczej niż w I wieku. Wszak Kościół I wieku to wiara w rzeczy przyszłe, tzn. wiara w przyjście Syna Bożego, gdy nastanie odnowienie wszechrzeczy, natomiast dzisiejszy Kościół powinien charakteryzować się wiarą objawioną, tj. wiarę w Syna Bożego, który z nastaniem pełni czasu zstąpił z nieba.

Nieprawda i nic takiego nie jest napisane w tym fragmencie. Mam na myśli to, co pogrubiłem.


Sorry, wicie, ale ja nie podejmuje się dyskusji z kimś, kto jawnie wypacza Słowo Boże. Paweł nie nazywa "wiernym" osób nie narodzonych na nowo z Ducha Świętego, w których życiu nie przejawia się Duch Święty.


Niestety, ale uciekasz od konkretnych odpowiedzi. Ja Cię nie pytam o "inne teksty Pisma" tylko o ten.


Wicie, ja Ci zadałem konkretne pytanie na temat konkretnego tekstu. A Ty zamiast na nie odpowiedzieć po kolei, opowiadasz swoje.


I to by było na tyle. Dziękuję bardzo za dyskusję. Do następnego razu.