www.ulicaprosta.net

Tak się ostatnio zastanawiam nad kilkoma fragmentami, które mówią o "zakryciu grzechów":

Jest taki fragment z Psalmu 32:1, który został też zacytowany przez apostoła Pawła w Rzymian 4:7 (cytuje razem z 6. i 8., żeby było widać kontekst):

"jak i Dawid nazywa błogosławionym człowieka, któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, niezależnie od uczynków; Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości i których grzechy są zakryte; Błogosławiony mąż, któremu Pan grzechu nie poczyta."

Wydaje mi się, że jest tutaj jasne, iż zakryty jest grzech, który jest wybaczony przez Boga.

Jednak są jeszcze 3 ciekawe, podobne fragmenty z nowego testamentu z tym samym wyrażeniem:

(Miłość) "wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko znosi." 1.Kor.13:7

"Nade wszystko miejcie gorliwą miłość jedni ku drugim, gdyż miłość zakrywa mnóstwo grzechów." 1.Piotra 4:8

"Bracia moi, jeśli kto spośród was zboczy od prawdy, a ktoś go nawróci, niech wie, że ten, kto nawróci grzesznika z błędnej drogi jego, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów." Jakuba 5:19-20

Z listu Jakuba wynika, że zakryty jest grzech tego, kto się upamięta. Nie powinno się już o takim wspominać, jak człowiek do niego nie wraca. Z 1.Piotra oraz z 1.Koryntian wynika, że ludzie powinni ukrywać zdobyte informacje o cudzych grzechach.
Z drugiej strony w rozmowie z tą konkretną grzeszącą osobą można chyba taką osobę napominać, bo milczenie i udawanie, że o niczym się nie wie, raczej tej osobie nie pomoże. Podobnie chyba wyjątkiem jest sytuacje, gdy ktoś nie posłucha i trzeba o tym powiedzieć innym lub nawet całemu kościołowi (Ew.Mat.18:15-17).
Z drugiej strony czytamy o tym, jak apostołowie publicznie napominali za popełnienie grzechów, które były zaprezentowane publicznie, jak gorszące zachowanie Piotra w Antiochii, błędy nauczycieli u Koryntian i Tesaloniczan, itp. Podobnie słuchali skarg ludzi, którzy donosili im, że coś złego dzieje się w kościele i traktowali takie donosy poważnie (np.1.Kor.1:11).

Czy dobrze rozumiem, że to są wyjątki, a w innych sytuacjach mówienie o ludziach jest plotkowaniem? Czy może takie rozmowy o cudzych grzechach i publiczne napominanie powinny być zarezerwowane tylko dla starszych, doglądających, apostołów, i tym podobnych służb?

_________________
"Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście." Ks. Ezechiela 36:22, BT.

Poruszyłeś kilka wątków. Jezus reagował inaczej do oskarżonej przez tłum prostej kobiety (Ew. Jana 8:7), inaczej do religijnych nauczycieli (Mat. 12: 34-35), inaczej do handlarzy w swojej świątyni (Jana 2, 14-16), inaczej do swoich uczniów (Łukasza 9:41)...Bardzo inne/różne od siebie sytuacje. Co do typowych biblijnych osądów i sądów fałszywych nauk, odsyłam na Ulicę Prostą do bardzo dokładnie przeanalizowanego artykułu "Argumenty wysuwane przeciwko krytykom fałszywych nauk".

I jeszcze o plotkowaniu: za każde nieużyteczne słowo pociągnie nas Bóg do odpowiedzialności (Mat. 12, 36–37).

Zakrycie grzechu jest ściśle związane z jego odpuszczeniem, co sam zauważyłeś - widać to zarówno w nauczaniu Pawła cytującym psalm, jak i we fragmencie z Listu Jakuba.

Jeśli wyjdziemy od zasady, że zakrycie grzechu jest związane z jego odpuszczeniem, to trzeba pamiętać, że każdy grzech odpuszcza Bóg, ale my również odpuszczamy naszym winowajcom. Dlatego miłość wzajemna pomaga odpuszczać grzechy popełnione przez braci i siostry przeciwko nam. Nie ma to nic wspólnego z koniecznością upamiętania przed Bogiem i zakrycia grzechu przez Niego, bo taka konieczność zachodzi zawsze. Nie ma to również nic wspólnego z "chowaniem pod dywan", bo nie o takie "zakrywanie" tu chodzi.

Paweł nie miał innego wyjścia i musiał publicznie zareagować na zachowanie Piotra, ponieważ inaczej miałoby ono daleko idące i poważne konsekwencje. W sprawach grzechu brata mamy konkretną procedurę opisaną w Mat. 18:15-18. Postawienie sprawy przed zborem jest ostatecznością. W ogóle dobrze jest podchodzić do sprawy spokojnie i zamiast chodzić za ludźmi z lupą, dać im czas, bo może po prostu Duch Święty sam ich przekona i załatwią sprawę przed Bogiem i bratem. Jeśli postawa brata zaczyna zakwaszać społeczność, to procedura powinna "pójść dalej".

Z przykładu Pawła i Piotra w Antiochii wynika, że publiczne napomnienie dotyczy spraw publicznych, w sytuacji, gdy nie można tego odłożyć na później. Rozmowy o cudzych grzechach można prowadzić tak, żeby rozwiązać problem konkretnego grzechu, albo po prostu plotkując - to jest kwestia motywacji, a różnicy nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć.

Nie widzę w Biblii "rezerwacji" napominania publicznego dla kogokolwiek, skoro publicznie stawia się sprawę dopiero przed całą społecznością. Tymoteusz otrzymał polecenie, żeby publicznie strofować starszych, aby też inni się bali [I Tym. 5:20]. Z I Kor. 1:11 nie wynika, że mamy nawzajem na siebie donosić. Domownicy Chloi martwili się, że w kościele korynckim są spory i rozłamy - Paweł nie wymienia żadnych "danych osobowych". Troska o dobro kościoła to jest dobry sygnał, a własnemu ojcu w wierze można się zwierzyć z takich problemów.

Chyba trochę za dużo tematów poruszyłem równocześnie.

Kiedy tylko to my sami jesteśmy pokrzywdzeni przez cudzy grzech, to mamy jednoznaczne wskazówki w Ewangeliach, że wybaczenie jest w takiej sytuacji obowiązkiem prawdziwych naśladowców Jezusa.
Jeśli nie służy to niczemu dobremu, to nie powinno też się o tym rozpowiadać.

Jednak zastanawiam się ciągle jak odnosić się do sytuacji, kiedy widzimy, że ktoś nie robi czegoś, co jest jednoznacznie zakazane, ale grzeszy, bo utwierdza słabych w wierze w ich złym przekonaniu, jak opisał to Paweł w Rzym.14:1-23 i 1.Kor.8:1-13. W końcu jak ja się przypadkowo o tym dowiedziałem, to inni też mogą się dowiedzieć. Mi się często zdarzały takie sytuacje, że niby coś działo się w ukryciu, a tak na prawdę wszyscy o tym wiedzieli i "prywatnie" uważali, że tak nie powinno być, a nikt nic nie zrobił i każdy był oburzony jak się publicznie wspomniało o tej sprawie, nawet mówiąc ogólnie o grzechu, a nie konkretnie o osobie. Paweł pisze, żeby nie potępiać, ale przypominać o tym, że trzeba uważać, żeby nie być zgorszeniem dla innych. Tylko, że często takie "przypominanie" jest już uważane za "potępienie" i chyba stąd cały problem...

Na przykład ostatnio byłem przy rozmowie, gdzie jedni "liderzy" młodzieżowi napominali innych, którzy chodzili w nocy do różnych klubów, usprawiedliwiając się, że tylko nawiązują kontakty z ludźmi, aby łatwiej w przyszłości głosić im ewangelię... Nie uważali to za nic złego i nawet chwalili się zdjęciami z imprez. Oczywiście nikt nie znał ich motywacji i wielu młodych wierzących było tym zgorszonych, szczególnie tych, co mieli kiedyś problemy z piciem alkoholu i całonocnymi zabawami. Całe "napominanie" odbyło się "publicznie", na spotkaniu modlitewnym, bo w końcu o problemie wiedzieli wszyscy. Wszyscy obecni przyznali rację napominającym (nawet jedna z osób, która wcześniej uczestniczyła w tym "gorszącym procederze"), a ci, którzy byli napominani oburzyli się strasznie, "bo przecież nie osądza się cudzego sługi w takich sprawach" - mówili powołując się na Rzym.14:4, nie dając sobie wytłumaczyć, że nam nie chodzi o konkretny czyn, tylko o gorszenie słabych. W końcu wyszło takie zamieszanie, że nawet ci, co napominali przepraszali tych winnych, że się do nich w ogóle odezwali. Po tym całym dziwnym wydarzeniu już sam nie wiem jak z takimi ludźmi, w takiej sytuacji rozmawiać.

A druga ciekawa sytuacja, to spotkałem się z takimi, którzy publicznie nauczali dziwnych nauk i byli oburzeni, że ktoś ich publicznie napomniał, prostował ich błędy i ostrzegał innych wierzących. Podobnie usprawiedliwiali się dobrymi intencjami (których przecież inni nie znają), powoływali się błędnie na "nie osądzanie cudzego sługi" i nazywali wszystkich napominających i ostrzegających przed ich nauczaniem "plotkarzami", "oszczercami", "odszczepieńcami", "faryzeuszami" itp. Oczywiście nie przyznawali się do błędu... i oskarżali napominających, że czepiają się szczegółów, tak bardzo, że "Pawła oskarżyli by o głoszenie taniej łaski, a Jakuba o legalizm". Tutaj niby sytuacja jest jasna, ale czasem winni tak sprytnie się tłumaczą, że ostatecznie ci, co napominali zostają uznani przez większość w kościele za grzeszników.

W tych dwóch różnych sytuacjach ludzie byli podobnie oburzeni, że ich grzech nie został przemilczany, czyli "zakryty" w ich rozumieniu. Więc mamy taki problem, że ktoś z dobrymi motywacjami napomina, ale inni są zgorszeni, bo uznają to za coś złego, np. za plotkowanie. Z jednej strony to ci słabsi w wierze mogą nie rozumieć co to jest Biblijne napominanie z miłością, więc trzeba im to tłumaczyć, a z drugiej ci napominający są zgorszeniem dla tych słabych, którzy tego nie rozumieją, czasami nawet większym niż napominani grzesznicy. Czy może wtedy lepiej byłoby sprawę przemilczeć i napominać tylko na osobności?
Dzisiaj często tak bardzo idzie się z "duchem czasów", że "toleruje się wszystko z wyjątkiem nietolerancji" i uważa się wszelkie napomnienie za coś szczególnie nagannego, więc ludzie w kościołach mają gorszą opinię o napominających niż o grzesznikach. Nie mówiąc już o tym, że napominający też są niedoskonali i czasem napominają w niewłaściwy sposób, co jest używane jako wymówka, żeby ich nie słuchać, nawet jeśli się przyznają do swoich błędów (albo tym bardziej się nie słucha, bo wtedy... oskarża się ich o "obłudę" cytując Ew.Mat.7:1-5. ).

_________________
"Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście." Ks. Ezechiela 36:22, BT.

No, jeśli sprawa jest tzw. "tajemnicą Poliszynela" czyli wszyscy wiedzą, o co chodzi, to uważam, że można, a nawet trzeba nazwać po imieniu grzech - niekoniecznie konkretną osobę - i coś z tym zrobić. Czyli grzech należy potępić, a osoba powinna się upamiętać. Jestem zdania, że grzechy zamiecione pod dywan i tak zakwaszają cały zaczyn i właśnie o tym pisze Paweł w I Kor. 5:1-13, nie pozostawiając żadnej wątpliwości, co należy zrobić.

Proszę Cię, powiedz, że robisz sobie tylko żarty albo że to jest jakaś teoretyczna ilustracja... Kto tych "liderów" wybrał na liderów? Czy oni nie umieją czytać?

"Ponieważ więc Chrystus cierpiał w ciele, uzbrójcie się też i wy tą myślą, gdyż kto cieleśnie cierpiał, zaniechał grzechu, aby pozostały czas doczesnego życia poświęcić już nie ludzkim pożądliwościom, lecz woli Bożej. Dość bowiem, że w czasie minionym spełnialiście zachcianki pogańskie oddając się rozpuście, pożądliwości, pijaństwu, biesiadom, pijatykom i bezecnemu bałwochwalstwu. Przy tym dziwią się temu, że wy nie schodzicie się razem z nimi na takie lekkomyślne rozpusty, i oczerniają was. Zdadzą oni sprawę temu, który gotów jest sądzić żywych i umarłych" [I Piotra 4:1-5]

To brzmi jak jakaś paranoja. W jakich sprawach nie osądza się cudzego sługi? W sprawach dotyczących wolności w spożywaniu mięsa oraz święceniu konkretnych dni zamiast szabatu i świąt żydowskich. W sprawach gorszenia maluczkich trzeba reagować. Czasem Rzym. 14 jest nadużywany przez grzeszników po to, żeby mieli wolność w czynieniu zła lub pozorów zła. Niestety, stosują oni często zasadę "najlepszą obroną jest atak" i uciszają słuszną krytykę, która powinna na nich spaść. Uważam, że źle się dzieje, gdy słusznie napominający muszą przepraszać grzeszników, że podnieśli problem. To daje legitymację do coraz większego rozpasania i ci sami ludzie mogą niedługo zacząć chodzić do domów publicznych zasłaniając się Rzym.14:1-23 i 1 Kor.8:1-13. To jest jakieś nieporozumienie.

Niestety, wilki w owczych skórach potrafią odwrócić kota ogonem i zręcznie manipulować Pismem. Dlatego Pismo trzeba CZYTAĆ. Publicznie głoszone fałszywe nauki powinny być publicznie prostowane - tak, żeby najsłabsza owieczka w trzodzie nie wyszła w przekonaniu, że kłamstwo jest prawdą. Biada tym, którzy obracają prawdę w fałsz i jeszcze żądają przeprosin od tych, którzy słusznie reagują. Problemem nie jest fakt reakcji, tylko czasem jej sposób. Ale jak rozumiem tu chodziło o sam fakt.

Zakrycie grzechu nie oznacza jego przemilczenie, tylko odpuszczenie. Co pokazaliśmy powyżej. Kościół, który "zakrywanie grzechów" rozumie jako zamiatanie ich pod dywan, sam sobie szkodzi, wpuszczając kwas do zaczynu w ilościach hurtowych.

Myślę, że przemilczanie sprawy jest właściwe wtedy, gdy nie szkodzi sprawie. Przy czym "sprawa" nie powinna być "moją racją" lecz dobrem kościoła, a szczególnie maluczkich. Dlatego nie powinniśmy chodzić za ludźmi i napominać ich dla własnego samopoczucia, że przyznają nam rację. A słabsi też mają Ewangelię i tam jest napisane o gorszeniu maluczkich. Zanim napominany nazwie napominającego "faryzeuszem", powinien przemyśleć konkretne zarzuty postawione w odpowiednim duchu.

Niestety, mamy takie czasy, że nawet w Kościele wszystko zaczyna stać na głowie. "Nie ostoi się grzesznik w zgromadzeniu sprawiedliwych" [Ps. 1:5] - ale też "szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą bezbożnych, ani nie stoi na drodze grzeszników, ani nie zasiada w gronie szyderców" [Ps. 1:1].

Dziękuję, trochę mi to pomogło lepiej zrozumieć to zagadnienie.



Niestety to nie była sytuacja wymyślona... Na szczęście liderów w tej grupie jest więcej i ci najstarsi o wiele lepiej się starają nie być zgorszeniem i uczą tych młodszych "liderów", chociaż akurat ten temat ostatnio trochę leży... Będę musiał z nimi dzisiaj trochę porozmawiać.

_________________
"Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście." Ks. Ezechiela 36:22, BT.

Niestety denominacyjna rzeczywistość.

Choć bywam, można by powiedzieć w "zapomnianej przez ludzi" społeczności Zielonoświątkowej i jeszcze jest prostolinijność w myśleniu.

_________________
Początkiem mądrości jest bojaźń Pana
Przyp.9:10

U nas teoretycznie też jest, bo starsi jeszcze pilnują nauki, ale jakoś z wprowadzeniem tego w życie i zachęcaniem młodszych są problemy...

Chyba lepiej tutaj nie rozwijać tego tematu, bo do tego jest dział "problemy kościoła powszechnego".

_________________
"Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście." Ks. Ezechiela 36:22, BT.

Szczerze mówiąc - hardocorowe zwyczaje. Tłumaczenie, jakie zaserwowali ci młodzi zborowi jest jakieś totalnie bzdurne i czuję w tym zwykłą obłudę. Młodzi chcą sobie poszaleć i jeszcze mieć błogosławieństwo Boga i zboru. NO chyba, że zbór tak naucza i są zwiedzeni od początku. Jak wierzący człowiek, który ma Ducha Świętego (a rozumiem, że idzie głosić ewangelię po jakimś przygotowaniu - post? modlitwa?) może pleść podobne rzeczy i jeszcze oczekiwać, że inni będą klaskać.

Aż się prosi zapytać, co musi być jednoznacznie zakazane, żeby tego nie robić? Czy pedofilia jest jednoznacznie zakazana w Biblii? W ogóle nie jest, jeśli szukamy według litery. Ja myślę, że trzymanie się takiego odnoszenia do przykazań według tylko litery stępia wrażliwość. W moim rozumieniu sytuacji z mięsem (I Kor 8:1-3) nijak nie da się porównać z chodzeniem w ciemne miejsca i przebywaniem z upadłymi ludźmi, którzy chodzą tam dokładnie po to, żeby upadać. Mięso samo w sobie to nie są kategorie duchowe czy moralne, zaś to, jak odnosimy się do świata wokół nas - jak najbardziej. Biblia w wielu miejscach przestrzega nas przed szukaniem towarzystwa grzeszników czy bezbożników, nawet przed nawet pozorami zła mamy uciekać! Ja w tych zaleceniach widzę, że mamy być w tym gorliwi i prości. Jest cała masa fragmentów, które odnoszą się do naszego stylu życia w wymiarze społecznym, kulturowym czy towarzyskim. Moim zdaniem są one bardzo jednoznaczne. Młodzi nie czytają Biblii i nie są "pełni Słowa" a diabeł ich wodzi, ku ich zgubie. Najlepszym testem motywacji jest ich reakcja na napomnienie - niestety, jak to teraz często wygląda u młodych - pełna buntu i przekory. Sama niedawno miałam okazję "zderzyć się" z grupką takich młodych "reformatorów", którzy jak nakręceni powtarzają swoje i chcą w duchu "wolności i niezależności" reformować kościół. Symptomy czasów: upadek autorytetów w Kościele. Brak mądrości "siwych głów". Bóg zapowiada coś takiego w Księdze Izajasza, i jest to przejaw sądu nad Jego ludem:

"Bo oto Pan, Pan Zastępów, zabierze Jeruzalemowi i Judzie podporę i laskę, wszelką pomoc w chlebie i wszelką pomoc w wodzie, bohatera i wojownika, sędziego i proroka, zarówno wieszczka jak i starszego, dowódcę pięćdziesiątki i męża poważnego, i radcę, i przemyślnego zamawiacza i czarownika. I da im chłopców na zwierzchników, a dzieciny będą nad nimi panować." (Iz 3:1-4).

I znowu Izajasz:

"Ludu mój! Jego ciemięzcami są dzieci i kobiety nim rządzą. Ludu mój! Twoi wodzowie to zwodziciele, wypaczyli drogi, którymi masz chodzić." (Iz 3:12).

Świat dokonuje przedefiniowania pojęć dokładnie o 180 stopni. Niestety kościół też. Ale dzięki Bogu zawsze jest gdzieś resztka, które "nie zgięła kolan przed baalem".

_________________
"(...) Siebie samego czystym zachowaj" [1 Tm 5,22]

To chyba najlepsze pocieszenie i motywacja do działania w tej całej sytuacji. Jeśli u mnie Bóg zadziałał i miałem możliwość się upamiętać, to moi rówieśnicy też mogą.

_________________
"Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście." Ks. Ezechiela 36:22, BT.