www.ulicaprosta.net

...

Niestety, z takimi wypowiedziami jest pewien problem. Otóż one oprócz prawdy zawierają fałsz i to niebezpieczny dla Kościoła. Przede wszystkim, nie istnieje coś takiego jak "dar napominania", który "nie wszyscy mają". Prawdą jest, że trzeba samemu się uświęcać, ale gdyby stosować konsekwentnie zasadę, że nie wolno nam napomnieć brata, dopóki sami nie będziemy bez grzechu, to napominanie wzajemne będzie czystą fikcją. Owszem, nie należy napominać w złości, ale krytyka nie musi być wypowiadana w złości - więc zakaz krytyki po prostu jest "pobożnym zamknięciem ust" wszystkim, którzy chcieliby kogoś napomnieć czyli "skrytykować". Nie należy być obłudnikiem i należy wyjąć najpierw belkę z własnego oka, czyli nie iść z napomnieniem do kogoś, kto popełnia ten sam grzech, co my. Nie wiem również, co to znaczy, że chrześcijanin postępuje źle "nieświadomie". Mat. 18 mówi, żeby pójść do brata, kiedy widzimy, że grzeszy. Po prostu.

Kościół jest w stanie takim jakim jest między innymi dzięki takiej polityce, która de facto usuwa wzajemną troskę i bojaźń Bożą, ko wszyscy boją się "krytykować" i wyjść na takich, którzy "nie mają miłości". Druga skrajność również jest zła, ale żadna nie jest tutaj dobra.

"Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę; i baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża" [Hebr. 10:23-25]

"Jak bowiem w ciele wiele mamy członków, a nie wszystkie tę samą czynność wykonują,
Tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami
jedni drugich. A mamy różne dary według udzielonej nam łaski;
jeśli dar prorokowania, to niech będzie używany stosownie do wiary;
Jeśli posługiwanie, to w usługiwaniu; jeśli kto naucza, to w nauczaniu;
Jeśli kto napomina, to w napominaniu; jeśli kto obdarowuje to w szczodrości;
kto jest przełożony, niech okaże gorliwość;
kto okazuje miłosierdzie, niech to czyni z radością." Rzym. 12:4-8

_________________
Arkę Noego budowali amatorzy a Titanica profesjonaliści.

czyli mamy dar napominania

Nic z tych rzeczy. Rzym. 12:8 mówi dosłownie o "pocieszaniu" [parakleo - παρακαλέω]. Tutaj nabliższym oryginałowi tłumaczeniem jest Biblia Warszawsko-Praska

"Podobnie też niech umacnia innych ten, kto z łaski Bożej potrafi podnosić innych na duchu" [Rzym. 12:8]

My mówimy tutaj o napominaniu w sensie ostrzegania, strofowania i przestrzegania [noutheneo - νουθετέω]. Oto kilka przykładów:

"Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie [νουθετέω]jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych" [Kol. 3:16]

"Wzywamy was też, bracia, napominajcie [νουθετέω] niesfornych, pocieszajcie bojaźliwych, podtrzymujcie słabych, bądźcie wielkoduszni wobec wszystkich" [I Tes. 5:14]

"A jeśli ktoś jest nieposłuszny słowu naszemu, w tym liście wypowiedzianemu, baczcie na niego i nie przestawajcie z nim, aby się zawstydził; nie uważajcie go jednak za nieprzyjaciela, lecz napominajcie [νουθετέω] jako brata" [II Tes. 3:14-15]

Do napominania nie trzeba mieć charyzmatu - wystarczy bojaźń Boża, trzeźwe myślenie i miłość do brata, który schodzi z drogi prawdy, żeby ratować jego duszę od śmierci:

"Bracia moi, jeśli kto spośród was zboczy od prawdy, a ktoś go nawróci, niech wie, że ten, kto nawróci grzesznika z błędnej drogi jego, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów" Jak. 5:19-20]

Zrzucanie odpowiedzialności na fikcyjne charyzmaty powoduje, że grzesznicy w Kościele mają się świetnie, bo nikt nie ma takiego "daru", żeby ich napomnieć. A tu nie trzeba wcale żadnego szczególnego daru.

Czy to znaczy drogi bracie, ze ja tez moge napominac ?

Jak najbardziej - jeśli tylko masz konkretny powód, odpowiednią motywację i umiesz to robić powściągliwie. Brak powściągliwości w napominaniu to przeważnie katastrofa.

to o tym wlasnie bylo w tej wypowiedzi "ktosia".

Nie tylko o tym, niestety. Było więcej. I to "więcej" robi wielką różnicę. Bo nie da się tak napominać, żeby nie krytykować. A "ktoś" krytykować zabronił. I pomylił jeszcze kilka rzeczy, o czym napisałem powyżej.

Nie czytam, by "ktosiu" napisal "zabraniam krytykowac"
Zreszta nawet jakby "ktosiu" tak napisal to nie ma to zadnej mocy, wiec ani "ktos" ani "ktosiowe" zdanie nie jest niebezpieczne. "Ktosiu" nie jest Bogiem, ze musimy sie z nim zgodzic czy tak czynic. Mysle, ze piszac "krytyka" "ktosiowi" chodzilo o "brak powsciagliwosci", ktora jak sam przyznales jest katastrofa, bo zaraz obok napisal o zlosci, albo moze mial na mysli "atakowanie ad peronam"!?

nie jestem za tym , by nie napominac, sama napominam (za co mi sie czesto dostalo) , mialam tez zal do kogos wierzacego, ze nie napomnial mnie gdy zeszlam z drogi Bozej. Nie wiem czy posluchalabym wtedy napomnienia, byc moze nie posluchalabym, ale patrzac z perspektywy czasu brak napomnienia postrzegam jako brak milosci, po prostu.

chodzi mi o to zreszta co sam napisales, ze trzeba miec konkretny powod, konkretna motywacje i umiec robic to powsciagliwie i tak odbieram wypowiedz "ktosia".

Wydaje mi sie Smoku, ze za duzo wczytales w wypowiedz "ktosia";

Mysle, ze "ktosiu " piszac o "darze napominania" nie musial miec na mysli, "fikcyjnego charyzmatu", ale umiejetnosc, o ktorej sam piszesz, ze trzeba ja miec. Umiejetnosci nazywamy przeciez darami, albo talentami, prawda ?

p.s. uff..

p.s.2 co powiecie na to kazanie p.t. "niebezpieczne weze"; http://radiopielgrzym.pl/niebezpieczne-we.html

Agnieszka:



Ktoś:


A jak napomnieć kogoś, żeby "w naszych słowach nie było krytyki"?

Dar napominania to dar napominania.Tak jest napisane.
Można napominać nie krytykująć.To dar własnie :.D
Wiesz Owieczko zdarzyło mi się tak właśnie robicByło to budujące i co najważniejsze ...skuteczne.I nikogo nie nadłamało i nie dogasiło

_________________
Arkę Noego budowali amatorzy a Titanica profesjonaliści.

Ale GDZIE? W błędnym tłumaczeniu? Nie rozumiem, po co się upierać przy "darze napominania", skoro Biblia o nim nie wspomina.

owieczko juz to przeciez tlumaczylam
a jak napominac ? tez Smok juz pisal;
jeszcze jest o tym by isc i upomniec w cztery oczy i dalej co robic tez jest napisane.

Chodzi mi o to, że nie da się napomnieć, nie krytykując. Trudno mi to sobie nawet wyobrazić. Powiedzmy, że jakiś brat współżyje bez ślubu z kobietą. Idę do niego i mówię mu, że powinien przestać. Że jest to grzech. Czyli k r y t y k u j ę jego postępowanie. Negatywnie wypowiadam się o sposobie, w jaki żyje. Albo- jakaś siostra pali papierosy. Idę do niej i mówię, że martwię się o nią, że palenie jest grzechem, że powinna przestać. Coś z tym zrobić. Ale k r y t k u j ę jej postępowanie. Więc nadal nie rozumiem, jak można kogoś napomnieć, ale w takich słowach, aby nie było w nich ...krytyki.

W encyklopediach można przeczytać taką mniej więcej definicję krytyki:

Krytyka (łac. criticus - osądzający) – analiza i ocena dobrych i złych stron z punktu widzenia określonych wartości (np. praktycznych, etycznych, poznawczych, naukowych, estetycznych, poprawnych) jako niezbędny element myślenia.
Może dotyczyć wielu dziedzin np. nauki (krytyka naukowa), poprawności formalnej (krytyka logiczna), poprawności merytorycznej (krytyka merytoryczna lub krytyka empiryczna), metod (krytyka metodologiczna), etc.
W mowie potocznej wyraz krytyka oznacza zwykle wystąpienie (słowne lub pisemne) przeciwko jakiemuś zjawisku, osobie, faktowi lub sposobowi rozwiązania problemu i jest powiązane z negatywną oceną tych faktów

No więc jak ja mam napomnieć kogoś za grzech, skoro nie mogę wyrazić mojej negatywnej opinii na temat tego grzechu? I nie chodzi mi teraz o sposób, w jaki mówimy- rozumiem, że nie mamy atakować, zachowywać się agresywnie, ma nas cechować cierpliwość, łagodność. Niemniej nie widzę możliwości napomnienia kogoś b e z krytyki " " w słowach". Chyba, że dasz mi jakiś przykład z życia.